Glutton Berserker - Bölüm 061

Bölüm 061 Greed Tarzı

Çevirmen: Uchuujin & Redaktör: Faen_the_1134

Kapıdan geçerken, 2 kenevir çantadan kan damladığı için, hem tüccarlar hem kapının oradaki savaşçılar bana şaşkın şakın bakıyorlardı.
Sonra birbirlerine fısıldamaya başladılar.

“Dalga mı geçiyorsun…”
“Oioi, Bu kanlar Ork kulağından geliyor olabilir mi… bu kadarı…?”
“Eğer durum buysa, 2 ork birliğini kendi başına mı yendi? Kim bu herif?”

Fısıldıyor olsalar bile, diğer insanlara geçerken duyuluyordu. Varlığımın Babylon’da öğrenilmesi uzun sürmeyecekti. Savaşçı Mukuro olarak ün kazanınca, Krallıktaki gibi gizlice dolaşmama gerek kalmayacak. Babylon’da canavarları zapt etmek savaşçıların rolüydü.
Çok sayıda canavarla başa çıkabilen savaşçılar burada kesinlikle iyi karşılanacaklardır.

Greed’i taklit etmek istemiyorum ama saygın davranmam gerekiyor.

Çantalardan hâlâ kan damlarken, zorla kalabalığın arasına girdim. Takas tesisi, askeri bölgeye açılan kapının doğu tarafındaki ana yolun sonundaydı. İçinde kaldığım hanın sahibesine göre, burası şehrin en işlek yeriydi. Sadece asker yüzünden değil, savaşçılar için de.
Burası onlar için ortak bir toplanma alanı çünkü bilgi toplayabilecekleri ve canavar zapt etme ödülünü alabilecekleri bir yer.

Oraya gittiğimde, bir klasik olarak işgüzar savaşçıların bana sorun çıkartmayacağını umuyordum. Sonuçta takas tesisine çok dikkat çekici bir biçimde giriyordum, bu yüzden orada olan savaşçıların nasıl tepki vereceğini merak ediyordum. Her halükarda, kulakları başka bir yerde parayla değiştiremezdim.

Greed bir kez daha beni sinirlendirmek için [Zihin Okuma]aracılığıyla konuştu.

“Fate, yapman gereken işte burada. Diğer savaşçılara aldırış etme. Sadece ikiye böl onları. Sana yardım edeceğim!”
“Yine gürültü yapmaya başladın. Bunu yaparsam, Babylon’daki bütün savaşçılar düşmanımız olur.”
“Fuuhn, tam istediğim şey.”
“Rüyanda görürsün!”

Ha… Greed böyle bir savaşçı olmamı istiyordu. Bunun saçma olması, beni şaşırmadı bile… Sapkın bir varlıktı.

“Mesele, saygın bir bakış atmak. Her zaman söylediğim şey bu.”
“Bunu zaten biliyorum. Ama [Oburluk]becerisi uyanmadan önce bana insan gibi davranmadılar. O zaman bu vücudumun derinliklerine kazındı, bu yüzden bundan kolayca kurtulamam.”
“Zavallı. Ne de olsa benim kullanıcımsın! Çok iyi, bana rehberlik edeceğim. Dediklerimi takip et.”
“Abartma.”
“Biliyorum. Bana bırak, gahahahahaha.”

Ha~, bu beni gerçekten endişelendiriyordu.
Bu zaten bir denemeydi. Öyleyse hadi ciddi ciddi takip edelim. Bu güçlü savaşçıların söyleyeceği türden bir şey. Babylon’daki diğer savaşçılar rahatsız etmeye devam ederlerse, her şey zorlaşacaktı.
Cesur bir savaşçı olmam için Greed’den ipucular aldıktan sonra takas tesisine girdim.

Bu harika. Çok geniş. Pencereler ve hatta tavan bile renkli camlarla dekore edilmişti. Dini anlamda güzelliğini hissedebiliyordum. Dikkatim dağılmışken, iki savaşçı etrafımı sardı.

“Oi, yolumda duruyorsun. Kaybol.”
“Bunun nesi var… Yüzünün görülmesini istemiyor musun? Bu bir kurukafa maskesi, ne kötü bir zevk. Dahası, partin nerede?”
“Çantalarda ne var? Her neyse, içinde değerli bir şey yok gibi görünüyor, ha kurukafa çocuk? O maskeyi taktığına göre yüzün çok çirkin olmalı. Bu yüzden onu saklıyorsun, değil mi? Maskeyi çıkar ve yüzünü görmeme izin ver.”

Evet, hemen başım belaya girdi.
Zaten bilsem bile yüksek sesle telaffuz etmek istemiyordum… Muhtemelen, bedenim zayıf görünüyordu.
Bu yaptıklarından sonra, Greed’in söylediği mantıklı gelmeye başlamıştı.

Peki neden denemiyoruz? Greed’in bana öğrettiği şeyi hatırlamaya çalıştım.

“O lanet çeneni kapa, senin gibi küçük sineklerle bir işim yok. Eğer acı çekmek istemiyorsan, yolumdan çekil.”
“Haa!? Piç, demin ne dedin sen?”

İki savaşçının da yüzü öfkeyle kızardı, beni yiyecekmiş gibi bakıyorlardı. Tamda beklediğim gibi silahlarını çekmeyi göze alamazlardı. Eğer takas tesisinde kan akıtırsanız, tesisi kullanmanız yasaklanırdı. Başka bir değişle, çıplak elle savaşırsan sorun olmazdı. Aslında, savaşçılardan biri çoktan yumruk atmaya yeltenmişti. Yumruğu sağ elimle kolayca yakaladım ve

“Vazgeçmek istiyorsa şimdi yap.” Dedim.
“Hah, denemeni görmek istiyorum. Burada arkadaşlarım var.”

Arkadaşlar ha… yani burada 8 kişiler miydi? Mesele buralara geldiği için yapacağım.
Adama karşılık vermek için yumruk attım.

“Gyaaaaaaaaaaaaaaa….”

Sinirli bir sesle kenevir çantayı havaya fırlattım. Yumruğumla yere yıkılan adamı tekmeledim. Biri gitti. Yedi kaldı. Soldan 3 kişi geldi. Hepsini tek seferde hallettim. Dövüş sanatları becerim [Bir inç Yumruğu] etkinleştirdim.

Bu bedeni içten yok eden güçlü bir beceriydi. Herhangi bir zırhı es geçerek, kan damarlarını koparabilir ve kemikleri kırabilirdi. Düşmanı etkisiz hale getirmek için mükemmeldi.

Sol elimde güç dolaşıyordu, yan taraftakilerden birine vurdum. Sonra devamında soldaki yatık saçlı adamı sağ ve sol omzuna vurdum.
Daha sonra, sakallı adamı kasığından tekmeledim. Üçü birden yüksek bir sesle yere çöktü. Hepsi bilinçsiz bir biçimde ağızlarından köpük geliyordu.

Bu dört etti… Hepsi silahlarını çektiğinde kaçmayı düşündüm. Beni öldürmek istiyorlarmış gibi görünüyordu. Öyle olsa bile aynı tavırla karşılık veremezdim.

Saldırıları tekdüzeydi. Aaron’un bana öğrettiği gibi, ayak hareketlerini izliyordum ve saldırılarını kolayca okuyabiliyordum. 4 tane [Bir inç Yumruk]ile dördünü birden sorunsuzca yere serdim. Sekiz arkadaş bilinçsizce yerde yatıyor.

Öyle mi?
Havaya fırlattığım 2 kenevir çantasını yakaladım.

“Bitti mi?”

Tabii ki bilinçsiz oldukları için cevap yoktu. Onlara [Bir İnç Yumrukla]vurmuş olsam bile, kasten hayati noktalarını ıskalamıştım. Savaşçılar sert vücutları olduğu için ölmeyeceklerdi. Yerdeki adamların üzerine basarak ödülümü almak için tezgaha yöneldim. Bu yerdeki adamların üstüne basıp geçmek Greed’in öğrettiği bir şeydi. Bir an için kendimi bu insanlar gibi hissettim. Çünkü onlar gibi insanlar kötü olma eğilimindeydi.

Sakin bir şekilde yürüdüm, yolumdaki tüm savaşçılar sağ ve sola doğru çekildi. Tezgahtar güzel görünümlü bir kızdı ve bana gülümsedi. Şey… Size mümkün olduğunca iyi davranmaya çalışacağım.

“Bunları paraya çevirmeye geldim. Lütfen?”
“E-Evet… Şimdi onaylayacağım, lütfen biraz bekleyin.”

Torbaları tezgahın üzerine koyarken yüksek bir pat sesi çıktı. Tek başına taşıyamayacağı için, diğer görevliler yardımcı olmaya geldiler. Sanırım bu tür işlere alışkınlardı. Onay uzun sürmemeli.

“Ee… Burada 400 Ork ve 2 Yüksek Ork kulağı var. Umm… Sadece emin olmak için soruyorum, hepsini kendi başına mı öldürdün? ”
“Evet, elbette. Ne de olsa sıkıntılı bir düşman yok.”

Kurukafa maskemi ayarlarken cevapladım. Yalan söylemeye gerek yok. Makine Meleği Haniel’e karşı verdiğim zorlu savaştan sonra, bu Orklar çok sevimli kalıyordu. Cevabımla beraber tezgahtarın yüzü solmaya başlamıştı. Eh? Yanlış bir şey mi söyledim?

“Bağışlayın! Ama bir Kutsal Şövalye olabilir misiniz?”

Elbette. Bu ölçekte bir Ork birliğini yendiğimi deyince, akla Kutsal Şövalye olabileceğim geliyordu. Ölümcül Günah yeteneğimi bilmedikleri için, bu sonuca varmaları normaldi. Gerçekten bir Kutsal Şövalye olsaydım ne yapacağını bilmediği için korkuyordu. Bana saldıran savaşçılara düzgün muamele etmediğim için onu tehdit edebileceğimden korkuyordu.

Krallıktaki bu fenomen Babylon’da bile geçerliydi. Nereye gidersem gideyim, Kutsal Şövalyeler hüküm sürüyor. Ama yine de, lütfen sakinleş. Aksi takdirde, ödülümü alamayabilirim.

“Hayır, değilim. Ben sadece Mukuro adında bir savaşçıyım. Kutsal Şövalye değilim.”
“Gerçekten mi?”
“Böyle şeyler hakkında yalan söylemenin bir faydası yok. Lütfen ödülümü verin. Kıyafetlerimi değiştirmem gerekiyor.”
“Evet, anladım. Yakında hazırlayacağız.”

Tezgahta 100 altın vardı. Görünüşe göre, bir Ork 20 gümüş değerindeydi. Yüksek Orklar ise 10 altın değerindeydi. Sahip olduğum parayı da eklersem, toplam 103 altın oluyordu.

Kolay bir işti, değil mi?! Eğer durum buysa, parayı seven Myne burada çok fazla para kazanabilirdi. Ama yine de Babylon’a gelme konusunda isteksiz gibi görünüyordu. Bu konuda yapabileceğim bir şey yok. Gallia’daki canavarları avlamaya devam etmesine rağmen Myne takas için istekli değildi. Gallia’nın onun için farklı bir anlamı vardı. Uzun zamandır bu kadar param olmadığı için kurukafa maskesinin altından kıkırdıyordum. Burada piyasa pahalı olsa bile, yeterince param varsa iyi bir ürün alabilirim.
Tezgahtara teşekkür ettim ve takas tesisinden ayrılmaya çalıştığımda,

“Demek sensin. Bunu yapan sen misin?”

Saygın ve tanıdık bir ses tarafından durduruldum. Bu sesin kaynağına döndüğümde, orada bir Kutsal Şövalye vardı.
Doğru, Roxy’di.
Keşke onunla daha iyi kıyafetlerle bulaşabilseydim. Bu yırtık kıyafetlerle değil.