Glutton Berserker - Bölüm 067

Bölüm 067 Ölüm Alayı

Çevirmen: Uchuujin & Redaktör: Faen_the_1134

Beni fark ettiğinde Roxy’e doğru yürüyordu, Norden hafifçe şok oldu.
“Roxy-sama, Gallia sınırından büyük ölçekli bir grup yaklaşıyor.”
Norden’in raporunu duyan Roxy, sanki kılıç dövüşü hiç olmamış gibi sakin bir tavırla cevap verdi.

“Bir Ölüm Alayı mı?… Ne kadar büyük?”
“Yaklaşık 15,000 kadar ya da daha fazla. Ölüm Alayı için oldukça küçük bir sayı.”
“…Anladım. Sınıra ulaşana kadar tahmini ne kadar vaktimiz var?”
“Şu anki hızlarına bakarsak yaklaşık 4 saat.”
“Bu olmadan önce, onları Gallia’da durduracağız. Hazırlıklar nasıl gidiyor…”

Roxy, Norden ile konuşurken bana gidebilirsin diye kafasıyla sinyal verdi. Orduyu, Ölüm Alayını durdurmak için yönlendiriyordu. Sonuçta, bu Roxy’nin buraya gelme sebebiydi.

Paralı asker olarak katılmayı reddetmiştim, bu yüzden onlara katılamazdım.
Bu arada, benim endişem bu değildi. Roxy’nin yanına baktığımda,

“Cheh, bu piç…” dedim.

Gözlerim Norden ile buluştu ve o anda yüzünde bir gülümseme belirdi. Gerçekten bunun ne anlama geldiğini bilmiyordum. Geliyor musun, gelmiyor musun?… Ya da, “Sen korkak bir savaşçısın, ha?” …. Ya da “Bir savaşçı için iyi bir ağız tadı veya değil mi?” böyle bir şey.
Her neyse bu kötü bir gülüş.

Roxy, Norden ve askerler ayrılıp beni yalnız bıraktılar. Siren yüzünden kalabalıkta dağıldı.

Bu arada, Greed [Zihin Okuma] aracılığı ile konuştu.

“Fate, ne yapacaksın?”
“Çoktan karar vermedim mi? Hem zaten açım.”
“Yani gidiyorsun…”

Sonunda yürümeye başladığımda, orada sadece Eris kalmıştı. Bakışlarından arzuyu hissedebiliyordum. Bana dahil olmayacağına dair söz vermişti ama ona baktığımda yüzünde utanmış bir ifade vardı.

Acelem var ama…

“Sorun ne… Böyle bir surat yapma.”

Ona yaklaşırken, Eris geri çekildi ve aramıza biraz mesafe koydu. Sonra, kısık bir sesle bana öğüt verdi.

“Gitmesen daha iyi olur.”
“Eris’in söylediğine göre, daha çok gitmem gerek… Benim için endişelendiğinden dolayı teşekkür ederim.”
“….Çünkü her zaman mantıksız olmamalıyım.”

Arkasına bile bakmadan bara girdi. Eris tarafsız kalacağını söylemişti. Bu yüzden tehlikeli olduğunu bile söylese, ne tür bir tehlikeden bahsettiğinden haberim yoktu.

Yine de değerli bir bilgi parçasıydı. Güvenilir olduğu için teşekkür edeceğim. Şimdilik bu aklımda tutacağım.
Bu Ölüm Alayı, kesinlikle normal değildi.

Peki, hadi gidelim. Yürürken, Greed’e sordum.

“Bir şey sorabilir miyim?”
“Böyle bir zamanda mı? Ne oldu?”
“Greed bir Ölümcül Günah silahısın, bu yüzden yakınlardaki Ölümcül Silahlarını algılayabilirsin, değil mi?”
“Evet, ama Babylon’da benim gibi biri yok. Aniden neden bunu sordun? Böyle bir şey daha önce seni rahatsız etmemişti.”

Bu doğru. Daha önce hiç sormamıştım.
Eğer burada başka bir Ölümcül Günah silahı kullanıcısı varsa, bana düşman olma ihtimallerini düşünmek istemiyorum.
Çünkü Myne gibi sıra dışı bir insanla savaşmak konusunda kendime güvenmiyorum.
Ancak, artık yavaş kalamam.

Roxy’nin ölümü, normal insanlar içindeki nefretin diğer türlerde olduğu birikmesini sağlayacak ve Taçlı tipinde insan türünün oluşmasında rol oynayacak. Eris’in sözlerine inanacak bile olsam, burada olan başka biri vardı. Bir Ölümcül Günah becerisi kullanıcısı veya başka bir şey olabilirdi.

Ve o kişi şuan burada, Babylon’da.
Önsezilerime cevap olarak, Greed

“Babylon’da sadece sen ,ben ve Eris var.” Dedi.
“Ee, gerçekten mi?!”
“Bu doğru. Ancak bununla beraber kendilerini gizliyor olma olasılıkları da var. Senin kadar deneyimsiz olmadığı sürece böyle bir ihtimal var. Eris ile aynı durum. Kendisini bize tanıtmasaydı, onu bile fark etmezdim.”

Bu iyi görünmüyor. Yine de zaman hâlâ işliyor. Henüz görmediğim bir şey için endişelenmek için gerçekten zamanım var mı?
Sol yumruğumu sıktığımda, Greed [Zihin Okuma] aracılığı ile ekledi.

“En azından biraz rahatlayabilirsin.”
“Bu da ne, çok ani oldu.”
“Fate, o kadının görüş alanından çıkmasına izin vermenin tehlikeli olacağını anladın. Sanırım biraz daha büyüdün.”
“Bana sonsuza kadar çocuk muamelesi yapamazsın. Ben bile Tenryu dışında dikkat etmem gereken şeyler olduğunu biliyorum.”

Belki de, Tenryu ondan daha az sinir bozucudur. Greed böyle düşündüğüm için bana güldü.

“Ahahahahaah, benim gözümde, yeni doğmuş bir bebek gibisin.”

Evet, evet, sen 4000 yaşındaki bir moruksun. Çok uzun bir zaman olmalı, zihni biraz bulanmış olmalı. Zavallı Greed…

“Oi, Fate.”
“Ne oldu?”
“Beni hor görme.”
“Bunu şimdi mi söylüyorsun?”

Ben Heart Ailesi’nin konağında çalışırken… [Oburluk]yeteneği yüzünden ödemek zorunda kaldığım bedeli öğrendiğimden beri çok fazla değişmedim, değil mi? En azından, [Oburluk] yeteneğim şu anda kararlı.

“Bu sefer iyi olmalı. Ne yapacağımı biliyorum.”
“Şey, haklısın.”

Ana caddede yürürken yol boyunca yanımdan birkaç savaşçı geçti. Abartılı teçhizatlarla donatılmışlardı ve kuzey kapısına doğru koşuyorlardı.
Muhtemelen Roxy’nin liderliğini yaptığı Krallık güçlerinin artıklarını ayıklamayı hedefliyorlardı. Biraz para kazanmak için harika bir fırsattı.

Kurukafa maskesini düzeltirken, güneydeki askeri bölgeye gittim. Greed [Zihin Okuma]aracılığı ile sordu.

“Sorun ne, Fate? Çıkış diğer tarafta.”
“İyiyim. Hadi gidelim.”

Muazzam asker, savaşçı ve tüccar dalgası acele içindeydi.
Bu iyi, ama başka kimsenin olmadığı bir yolu tercih ederim. Askeri bölge Ölüm Alayı yüzünden oldukça kalabalıktı, sanırım büyük oyuncular da harekete geçmişti.

“Kısa yoldan gideceğiz.”
“Anladım.”

Gücümden faydalanarak, yükseğe zıpladım ve çatıların üstüne çıktım. Greed niyetimi anlamıştı.

“Yani Adamantite duvarların ötesindeki Gallia’ya çatıların üzerinden gitmeyi planlıyorsun.”
“Kesinlikle!”

Ancak, doğrudan Gallia’ya gitmeyeceğim. Önce durumu gözleyeceğim.
Buradaki ana karakter Krallık Ordusuydu. Bu sadece basit bir Ölüm Alayı ise, soyluların önderlik ettiği ordu yeterli olmalıydı. Sonuçta hazırlıklıydılar. Buna ek olarak, Roxy güçlüydü.
Yapmam gereken tek şey, herhangi bir kaza olmadan önce tanımlamak ve müdahale etmek.

Oraya vardığımda rüzgar, sanki beni uçuracakmışçasına düşündüğümden daha sert esiyordu.
Güney… Kara bulut kümeleri Gallia’dan yaklaşıyordu. Hâlâ uzakta olmalarına rağmen, onları net bir şekilde görebiliyordum… 15.000 kişilik büyük bir canavar grubu.

“Harika görünüyor.”
“İlk defa bir Ölüm Alayı görüyorsun. Yani bunu aklında bulundur. Aynı anda çok fazla canavar öldürmeye çalışma. Statülerinin ani artışı [Oburluk]yeteneğini uyandırabilir veya seni çıldırtabilir.”
“Evet. Dikkatli olacağım. O zaman için özür dilerim.”

Kötü bir anı aklıma geldi. Heart Ailesi’nin bölgesindeyken, bir Taçlı ile karşılaştığım zaman—Saldırgan Goblinle savaştığım zaman, düzgün bir ünvanı olan ilk canavardı.
Onu yenmek güzeldi. Daha önce hiç yemediğim güçlü bir ruhu tüketerek statülerimi çok arttırmıştım ama karşılığında içimdeki [Oburluk]becerisi zıvanadan çıkmaya devam etmişti.

Benliğimi korumak için mücadele ediyordum, hatta kafamı kayalara vuracak kadar ileri gitmiştim… Gerçekten kötü bir anıydı.

Eğer savaşın ortasında, canavarlarla çevriliyken aynı şey olursa, bu ölümle aynı anlama geliyordu. Direnmek için kendimi eğitmeye çalıştım ama Greed’in dediği gibi aynı anda binlerce canavarı yenmek aptalca olacaktır.
Bunu Krallık Ordusuna bırakacağım. Ölüm Alayı ile kafa kafaya savaşmayacağım.

Bir süre sonra, Krallık Ordusu, Babylon’dan çıktı.Tabii ki Roxy’de onların arasındaydı. Beyaz atıyla orduya liderlik ediyordu. Muhtemelen Ölüm Alayının nereden gereceğini görebilmek için sınıra doğru yola çıktılar.

Dizilişlerine göre, düşmanların sayısını azaltmak için sihirbazlar ve okçuları kullanmayı planladıklarını anlayabiliyordum. Daha sonra kalan canavarları yakın dövüşte temizleyeceklerdi. Böyle bir sayıdaki canavar topluluğunun içinde mutlaka Taçlı canavarlar vardır. Onları yenmek Roxy’nin göreviydi… Sadece Kutsal Şövalyeler onlarla başa çıkabilir.

Greed beni uyardı.

“Yakında başlayacak.”
“Hadi gidelim, böylece istediğimiz zaman katılabiliriz.”

Kara kılıcımı çektim ve yay formuna çevirdim. Bu ay, canavarları rastgele öldürmemiştim. Greed’in potansiyelini sonuna kadar kullanabilmek için eğitim yapmıştım.