Glutton Berserker - Bölüm 158

Bölüm 158 – Gelişen Bir Şehir

Elimde az önce aldığım tatlı ekmek vardı. Yavaş yavaş sokakta gezinirken ağzıma atıyordum.

[Bu gerçekten lezzetli.]

[Un, çok tatlı!]

Görünüşe göre hem Roxy hem de Snow tatlı şeylerden hoşlanıyordu. Eris ve Mimir de Hauzen yolculuğu boyunca sık sık kendilerine tatlı almışlardı. Kadınlar tatlıya gerçekten düşkün oluyordu demek ki.

[Nn? Fai böyle şeyleri sevmiyor musun?]

O sırada dalmıştım, istemeden yüzüm biraz asılmış olmalı. Roxy de hemen endişelendi.

[Öyle değil. Kırmızı reçelli olan çok güzeldi. Neydi o meyve adı…]

[Ahududu reçeli.]

[Evet, işte o. Heart bölgesinden gelen yardımcılar sayesinde burada üzüm bile yetiştirilebildi.]

Meyvenin adını hatırlayamamam, Roxy’nin yanaklarını şişirip surat asmasına neden oldu. Hemen konuyu değiştirmeye çalıştım.

O sırada konuşmaları dinleyen Greed kahkahayı basınca sinirlenip siyah kılıcıma sertçe vurdum.

[Üzümle birlikte ahududu da artık Hauzen’de sağlamca yetişiyor. Yine de Roxy’nin yardımı olmasaydı, bu mümkün olmazdı. Sana bir kez daha teşekkür etmeliyim.]

[Yok yok, benim katkım çok büyük değildi. Asıl övgüyü Hauzen’e gelmeyi kabul eden yardımcılara yöneltmelisin.]

[Sanırım haklısın.]

Meyve bahçesi biraz uzaktaydı, bugün gidip teşekkür edemezdim. Ama kalbimden bir kez daha onlara şükrettim, ahududunun tadını çıkarırken.

Roxy, Hauzen’e geldiğinden beri buranın kalabalığına ve manzarasına hayran kalmıştı.

[Fai, şu da ne?]

Onun işaret ettiği yöne baktım; bir dükkânın duvarına asılmış bir tabela vardı.

Başkentte bile nadir görülen türdendi. Han tabelası ışıldıyor, arada bir yanıp sönüyordu.

[Müşteri çekmek için kullanılan sihirli bir teknoloji. Havadaki büyü gücüne tepki veren özel bir boya kullanıyorlar.]

Bunu Seto’dan öğrenmiştim. Hauzen’de yeni bir teknoloji kullanıldığında mektup gönderip beni haberdar ederdi.

Ben de tabelanın ışıklarına dalmışken, Snow elimden çekiştirdi.

[Ne oldu?]

[Şu adam bizi uzun süredir izliyor.]

[ [ Eeh? ] ]

Snow’un işaret ettiği yöne baktık; bir hancı ellerini ovuşturarak yanımıza yaklaşıyordu.

[Gecelemek ister misiniz? Genç sevgililere özel odalarımız var, üstelik indirimli.]

[Biz öyle bir ilişki içinde değiliz! Affedersiniz!]

[Roxy!]

Roxy hemen boşta kalan elimi yakaladı ve beni hızla oradan uzaklaştırdı.

Görünmez olana kadar koştuktan sonra, bana dönüp gülümsedi.

[Ah… şaşırdım doğrusu. Daha sabah sabah böyle bir şey duyacağımı hiç düşünmezdim…]

[Beni pek rahatsız etmedi aslında.]

[……öyle şey olmaz! Her şeyden önce!]

Şaka yaptığımı hemen anlamıştı. Suratını asıp hafifçe alnıma vurdu.

[Önce Myne’ın izini bulmalıyız. Ama bu kalabalıkta onu bulmak…]

[Kasaba halkı gerçekten inanılmaz kalabalık.]

[Çok fazla! Çok fazla!]

Daracık sokaklarda bile insan kaynıyordu.

Snow için bu kadar insanı ilk kez görmek olmalıydı, heyecandan yerinde duramıyor, zıplayıp duruyordu. Ama kuyruğu parıldayan beyaz cübbesinin altından tehlikeli şekilde görünmeye başlamıştı. Hemen sakinleşmesini istedim.

Sonuçta o bir İlahi Canavarsı’ydı. İlk bakışta normal bir insan gibi görünse de kuyruğu her şeyi ele veriyordu. İnsanlar bunu görse korkar, panik çıkarabilirdi.

Bu yüzden Snow’a sürekli insan gibi davranmayı öğretmeye çalışıyordum.

[Hey, ufaklık! Fazla coşma!]

[Hayır! Onlarla oynamak istiyorum!]

Sokak göstericileri, günlük antrenmanlarının sonuçlarını sergiliyorlardı. Snow onları oyun sanmıştı.

[Oyun oynamıyorlar.]

[Mumuuu~]

Kendini kurtarmak için deli gibi kıvranıyordu.

Beklendiği gibi, onun E Bölgesi gücü hafife alınamazdı. Serbest kalsaydı ortalığı darmadağın ederdi.

Tam ellerimden kurtulacakken, Roxy ağzına bir şey tıktı.

[Nn!?]

[Tadı nasıl?]

[…Çok lezzetli!]

Roxy yakındaki tezgahtan şişe geçirilmiş kızarmış tatlı ekmek almıştı. Snow hemen onunla oyalandı, sokak göstericilerini tamamen unuttu.

Roxy’nin hızlı zekâsı sayesinde sokak felaket olmaktan kurtuldu. Ben de derin bir nefes alıp Snow’u bıraktım.

[Büyük yardımsın, Roxy.]

[Yok canım, ucuz bir atıştırmalık işte! Ayrıca küçük çocuklarla nasıl ilgilenileceğini uzun süredir çalışıyordum!]

Sözleri mütevazıydı ama ellerini beline koymuş, göğsünü gururla kabartmıştı.

Hizmetçi olduğum dönemde başkentte kaybolmuş ağlayan bir çocuğa rastladığımız günü hatırladım. O zamandan beri Roxy gizlice çocuklarla nasıl ilgilenileceğini öğrenmeye çalışmış olmalıydı.

Snow’la arkadaş olmayı başarması ona güven kazandırmıştı.

Başta Snow Roxy’ye yaklaşmaz, Roxy de her denemesi başarısız olunca omuzları düşerdi. Şimdi çok daha yakındılar. Roxy’nin çabaları boşa gitmemişti.

[Snow, bak! Bir tane daha var.]

[Oooooo!]

Acaba bu yakınlık sadece Roxy’nin onu sürekli yemekle beslemesinden mi kaynaklanıyordu? Ama Roxy’nin yüzündeki mutluluğu görünce, bunun adım adım ilerleme çabası olduğunu düşündüm. Benim gibi sürekli acele eden biri için Roxy’nin yanında olmak güven vericiydi.

Tam bu sırada, arkamdan keskin bir bakış hissettim.

Bu bakış sadece bana odaklanmıştı. Roxy ya da Snow fark etmemişti bile.

Bunu yapabilecek kişi sıradan biri olamazdı.

[Greed…]

『Evet, yanılmıyorsun. O herif.』

Greed’in onayıyla, bu bakışı zihnime kazıdım.

Çöl ortasındaki vahadaki şehir yiyen canavarı tek başına öldüren adamın bakışıydı bu. O canavar sayesinde sürgün edilen ya da kaybolan insanlar toplanıp yaşayabilmişti.

Ama adam buna aldırmamıştı. Onun gözlerinde, dünyadaki hiçbir kötülüğe tahammül etmeme iradesi vardı.

Her zaman yüzünde kibar bir gülümseme olsa da, Libra’nın gözleri buz gibiydi.

[Selam, Fate. Yine karşılaştık.]

Rahipvari kıyafetinin eteği savrularak bana doğru yürüdü. Bu kez Roxy ve Snow da onu fark etti, hemen temkinli oldular.

[Arara, bana gerçekten bu kadar korkuyla mı bakıyorsunuz?]

[Tabii ki. O vahadaki olay hâlâ gözümün önünde.]

[Nn? Vaha… ah, o mesele. Önemsizdi. Asıl soru şu: Bu kadar rahat davranmaya gerçekten gücün var mı?]

Daha da yaklaşarak kulağıma fısıldadı.

[Eğer “O Diyara Açılan Kapı”yı yakında kapatmazsan, bu şehir de o vaha gibi olacak.]