Glutton Berserker - Bölüm 169

Bölüm 169 – Savaş

Bütün şehir kızıl duvarlarla kaplanmış, sanki yaşayan bir yaratığın karnına sıkışmış gibiydik.

[Artık başladı. Bakalım ikiniz bizi nasıl durduracaksınız?]

Çakışma sayesinde Greed’in anılarını ve bilgisini paylaşabiliyordum.

(Shinn… Hauzen’in üstündeki insanları kurban ederek “O’nun Diyarı”nın kapısını açmaya çalışıyor.)

Kurbanlar… ve Hauzen tam da Grandeur’un üzerinde kuruluydu.

Muhtemelen kızıl sıvısını yüzeye çıkaracak, oradaki insanları katledecek… Sonra da o ruhları kapıya dayayarak zorla açacaktı.

[Sadece Myne’yle oyalan. Ben de bu sırada sevdiklerini kurban olarak kullanayım.]

[Dalga mı geçiyorsun!?]

[Bu senin en iyi yaptığın şey değil mi, Gluttony? İnsan öldürmek seni güçlendiriyor sonuçta. Bana da kapıyı açmak için bolca insan ruhu gerekiyor.]

Artık koca bir kırmızı küreye dönüşmüş Shinn, yapay güneşe doğru yükseliyordu.

Eris durmadan ateş ediyordu ama kırmızı dokunaçları her defasında mermileri engelliyordu.

[Boşuna. Bu an için yıllarca uğraştım. Senin gibi baştan çıkarıcı olmaktan başka işe yaramayan kadının mermileriyle mi duracağım sanıyorsun?]

Ona engel olmak için hamle yaptım ama önüme çıkan kişi Myne oldu.

[Rakibin o. Unutma Gluttony, Günah becerisi taşıyanlar birbirine sırt çevirmemeli.]

Eris’in mermileri sadece Shinn’i biraz yavaşlatıyordu. Onu durdurmak için yetersizdi.

Zaman işliyordu. Myne’yi en kısa sürede devre dışı bırakmam gerekiyordu.

[Myne!]

Baltayı savuşturup kılıcımla saldırdım.

Ama kolayca okudu hareketimi. Kaçtı.

Ve fark ettim ki artık daha hızlıydı. Sloth’un ağırlığı onu yavaşlatmalıydı halbuki.

Derken gözüm onun alnına takıldı. İki boynuz uzamış, hafifçe ışıldıyordu.

(Wrath becerisi yeni bir aşamaya girdi. Gluttony gibi, öfke arttıkça güç de artar. Duygular ve hislerse körelir. Bir noktadan sonra Myne’ye ulaşmak imkânsızlaşır.)

[Peki… Myne tamamen kendini kaybetmesine ne kadar kaldı?]

(Bunu zaten biliyorsun. Myne’nin tat alma duyusunu kaybetmesi Wrath’ın eseriydi. Belki de çoktan başka şeylerini de yitirdi.)

Sloth’un yükü artmasına rağmen Myne’nin saldırıları daha da güçlenmişti.

Wrath’ın verdiği hızla Sloth’un eksikleri tamamen kapanıyordu.

Ağır darbeler, usta bir hâkimiyet ve üstün hız.

Bense hıza değil, kaba kuvvete güveniyordum.

Onun saldırı yağmuruna karşı sadece savunmaya çekildim.

[Bu kötü!]

Eğer böyle devam ederse, kısır bir döngüye kapılacaktım.

Çünkü saldırı hızı neredeyse ikiye katlanmıştı.

(Onu incitmek istemediğini biliyorum ama böyle devam edemeyiz. Kılıcı yeniden keskinleştireyim.)

[Hayır. Amacım Myne’yi durdurmak, öldürmek değil.]

(Böyle giderse sadece kum torbası olursun.)

[Yine de…]

O sırada Eris bir phantom kurşunu ateşledi.

Beş illüzyonum ortaya çıktı.

Ama Myne tek hamlede hepsini yok etti.

(Hiçbir şey yapmazsan onların akıbetine sen de uğrarsın.)

Bir kez daha özür diledim.

Ama Eris yine de bana bir illüzyon mermisi gönderdi. Hem Shinn’i oyalıyor, hem de beni koruyordu.

(O hep böyleydi. Başkaları için gözünü kırpmadan kendini ortaya koyar.)

Sayesinde bir karşı saldırı şansı buldum.

Kılıcı sağ koluna indirdim.

Sloth’u biraz olsun bırakmasına yol açtı.

(Böyle devam ederse baltayı düşürür.)

[Aynen.]

Ama bu bir tuzaktı. Myne gevşemiş gibi yapıp beni yanına çekti.

Ve patlama!

[Ne!?]

Greed hızla kalkan formuna dönüştü.

Yine de şok dalgası sol kolumun kemiklerini kırdı.

Bu… 《Noir Destructo》 idi. Sloth’un sırrı.

Ağırlığı yok edici güce çeviren teknik.

Haniel’le savaşta da görmüştüm. O zaman bile canavarın alt gövdesini buharlaştırmıştı.

Şimdi ise hem birikmiş ağırlık, hem de Wrath’ın gücü eklenmişti.

Greed’in mutlak savunması bile sarsıldı.

Oto-iyileşme yeteneği devreye girdi, kolum yavaş yavaş kaynamaya başladı.

Ama Myne elbette bu fırsatı kaçırmazdı.

Bir kez daha baltayı kaldırmıştı.

(Bu kötü. Bir kez daha Noir Destructo kullanırsa bitersin.)

Tek kolum sakatken bu savaşı sürdüremem.

Mecburen Greed’in üçüncü formunun sırrına başvurdum: 《Reflection Fortress》.

Gelen saldırıyı iki katıyla geri gönderen bir teknik.

[Ne!?]

Normalde mükemmel bir karşı vuruş olmalıydı.

Ama bu günah silahlarının sırrıydı. Hepsi güçlerine bağlıydı.

《Noir Destructo》 mu, 《Reflection Fortress》 mi daha güçlüydü… Hepsi bu.

Ama gücü esas alan bir dövüşte Myne ezici üstünlüğe sahipti.

Kalkanım yavaş yavaş bastırılıyordu. Eğer devam ederse, darbeyi doğrudan alacaktım.

*(Fate, Gluttony’i tamamen aç!) *

[Yapamam. Yarı açılımdayım zaten. Tamamını açarsam… Gallia’daki felaket yeniden yaşanır. Kontrolümü kaybederim. Ve Aaron’a geri döneceğime söz verdim.]

Ama yalnız da değildim.

[Luna, yardım et bana!]

O an, 《Noir Destructo》 kalkanı zorlayıp geçti.

Yere dev çukurlar açıldı, çevredeki binalar yerle bir oldu.

Ama ben hâlâ ayaktaydım.

Çünkü etrafımı mavi bir bariyer sarmıştı. Çevresinde mavi alevler dönüyor, savunmayı kat kat güçlendiriyordu.

Bunu gören Myne bir adım geri çekildi.

[Myne, dediğim gibi… bu savaşı yalnız vermiyorum.]

[Luna…]

Wrath’ın öfkesine boğulmuş olsa bile, kız kardeşinin adını yine de fısıldadı.