Glutton Berserker - Bölüm 175

Bölüm 175 – Araştırmacı Mikuria

Banyodan çıktığımda, ekipmanım yan rafta tertemiz ve düzenli bir şekilde duruyordu.

İçerideyken kirli ve suya bulanmış kıyafetlerime ne olduğunu bilmiyordum ama muhtemelen bir tür Gallia teknolojisiyle temizlenmişti.

Üzerime hızlıca giydim ve Mikuria’nın olduğu yere döndüm. Kairos da orada olmalıydı.

Gerçekten de ikisi, monitöre bakarak konuşuyorlardı. Varlığımı fark eden Kairos elini sallayarak beni yanına çağırdı.

[Fate, buraya gel. Sana güzel bir şey göstereceğim.]

Öncekinden farklı olarak Mikuria’nın yüzünde bu kez bir gülümseme vardı. Görünüşe göre bu bilgiler başkalarıyla da paylaşılabilecek türdendi.

Ne gösterecek acaba? Açıkçası biraz heyecanlanmıştım.

[Bu… araştırma tesisinin krokisi mi?]

[O tepkine bak hele, sönük sönük…]

Hayal kırıklığına uğramıştım. Burada daha önce hiç görmediğim bir Gallia teknolojisi beklerken önüme sadece bir kroki çıkmıştı. Heyecanımı geri verin lütfen.

[O surat ne öyle? Bu tesisin kat planı bu! Normalde süper gizli bir şeydir! Tepkin, “Bu inanılmaz Mikuria-sama! Çok teşekkür ederim!” falan olmalıydı. Öyle değil mi, Mikuria?]

[Saçmalama! Hep böyle davranıyorsun…]

Mikuria Kairos’un kafasına hafifçe vurdu, sonra da derin bir iç çekti.

[Bu adamı boş ver. Asıl çağırma sebebim bu.]

Parmağıyla tesisin bodrum katındaki bir noktayı işaret etti. Dokununca, planın o bölgesi büyütülerek detaylı gösterildi.

Ama ne kadar bakarsam bakayım,

[Orada hiçbir şey yok.]

[Evet, bu hâliyle yok gibi görünüyor. Ama şöyle yaparsam…]

Mikuria arayüzü hızlıca kullandı.

Ve çizim bir anda değişti.

O bölgenin üç boyutlu modeli ekranda belirdi.

[Bu… nedir?]

[Orayı incelemenizi istiyorum. Planlanandan daha fazla kişi var ama sorun olmaz.]

Kadın Kairos’a döndü ve gülümsedi.

[Oraya bakmak kolay da… tam olarak ne arıyoruz? Senden bahsettiğimize göre, kesin tehlikeli bir şey. Orada yenmemiz gereken biri mi var?]

[Evet, mümkünse öldürmenizi isterim… ama Kairos’un yeteneklerini düşünürsek, hiç bilmediğimiz bir şeye saldırmak tehlikeli olabilir.]

[Onları yerim ben… yazık olacak.]

[Vazgeç. Bir gün bu beceriksizliğin seni gerçek bir canavara dönüştürecek. O sonu görmek istemiyorum.]

[Bir şey olmaz dedim ya.]

[Haa… Fate, sen de söyle şu aptala.]

Kairos’un dövüşlerini gördüm. Gluttony becerisiyle benden daha az zorlandığı belliydi. Hatta ruh tükettikten sonra benden daha az tepki veriyordu.

Benim Gluttony’i bastırabilmem çoğunlukla Luna sayesinde oluyordu. O olmasa, Gallia’daki Tenryu’yu öldürdüğümde becerinin kontrolünü kaybedip çoktan yok olabilirdim.

[Korkma. Gluttony ile gayet iyiyim. Artık büyük avları yememde sorun yok, açlık pek hissetmiyorum. Yani… bu kontrol altına almak değil mi zaten?]

[Saçmalık. Bu beceri kontrol edilemez. Aksine, daha da korkutucu. Hep acı çekmedin mi? Neden birden sakinleşsin ki?]

[İyi bir şey değil mi bu? Böylece tüm gücümle savaşabilirim. Daha iyiye değiştim.]

[Hayır, değişmedin. Hâlâ aynısın. Bak.]

Ekran Kairos’un bedenine ait rapora dönüştü.

Rakamlar inanılmaz derecede anormaliydi. Başkentte Raine’in bana gösterdiği rapora benziyordu.

Ama Kairos’un durumu benden bile kötüydü.

[Hâlâ yaşıyor olman mucize. Seni buraya çağırmamın diğer sebebi bu.]

[Benim işim gücüm var, bununla uğraşamam.]

[Böyle deme. Araştırma bittikten sonra senin için bir şeyler ayarlayacağım. Zaman en önemli şey. Eğer işin tam ortasında bedenin çökerse ne olacak?]

Sürekli azarlanmak Kairos’u sonunda pes ettirdi. Kafasını kaşıyarak iç çekti.

[Anladım, hallederim. Bazen senin tarafında mısın değil misin diye merak ediyorum.]

[Öyle tabii.]

Benim gözümde Mikuria açıkça onun tarafındaydı.

Mikuria’ya göre, plandan silinmiş o odada bir şey saklanıyordu.

Başta çok az yiyecek gönderildiği için fark edilmemişti ama son zamanlarda gönderim miktarı hızla artmıştı.

[Eğer tahmin etmem gerekirse, bir tür biyolojik silah. Ve hızla büyüyor.]

[O hâlde daha da tehlikeli hâle gelmeden halletmemiz gerekir.]

[Lütfen öyle yapmayın. Kairos’u desteklemek isteyen çok kişi var. Bu bilgi gizli tutulduğundan, onları yanımıza çekmek için kullanabiliriz.]

[O kadar kolay değil. Buranın araştırmacıları bizi insan yerine bile koymuyor.]

[Geçmişte öyleydi. Ama ben artık yanındayım.]

[Tsk… Mikuria.]

[Evet. Bunu al.]

Mikuria avuç içi kadar küçük bir enjektör tabancası uzattı.

[Al, Fate. Sen taşı.]

Kairos hiç düşünmeden silahı bana fırlattı.

[Hey! O Kairos içindi!]

[Acil durumda dövüşmek gerekirse benim için doğru zaman değil.]

[Lütfen yapma. Sen savaşırsan tüm tesis yıkılır.]

[Ama sen buradasın. O olmadan önce herkes tahliye olur. O zamana kadar sana güveniyorum, Sayın Müdür Yardımcısı.]

[Sen… iyi, peki. Ama hızlı gidin. Gözetim sistemi sizi yakalayamaz ama yakalanmayın.]

Bize taşınabilir planı da verdi. Ama tabii Kairos onu da bana fırlattı.

[Lütfen yolu sen göster. Harita okumakta iyi değilim.]

[Yön körü müsün?]

[Öyle olsam, sizi buraya nasıl getirirdim?]

Doğru… ama muhtemelen sadece üşeniyordu.

Bir sonraki odaya geçtiğimde Myne’ı hâlâ görememiştim.

[Uyumuş mu…?]

Gerçek bir savaşçı her yerde, her koşulda dinlenebilmeliydi.

Bunu bana Myne öğretmişti.

Kairos’a karşı dövüşmüş, yenilmiş, tutsak olmuş, sonra birlikte çalışmaya zorlanmıştı. Benim yerimde olsa uykum kaçar, böylesine değişen durumlara ayak uyduramazdım.

Elimi hafifçe alnına koydum.

[Neden buraya hapsoldun? Neyi saklıyorsun…? Kairos’la geçirdiğin zaman… bana bunu mu göstermek istiyorsun, Myne…]

Ama o uyumaya devam ediyordu.

Bir süre sonra, sanki dayak yemekten kaçıyormuş gibi yana döndü.

[…..Üzgünüm. Çok üzgünüm. Aklımda tutarım… ben… hatalıydım.]

Bir rüyada azar işitiyor gibiydi. Tanıdığım duygusuz Myne’den çok uzak, acı dolu bir ifade vardı yüzünde.