Glutton Berserker - Bölüm 184

Bölüm 184 – Libra ile Yeniden Karşılaşma

Meleğe dönüşen Roxy, doğruca Eris ile Libra’nın bulunduğu yere uçtu.

[Fai! Bu da ne böyle…]

[Ne—! Ne kadar kocaman…]

Ufuk çizgisinin ardından beliren şeyi görür görmez durdu.

Gökyüzünde devasa bir cisim uçuyordu.

Şekli bir gemiyi andırıyordu… ama bildiğim gemiler yalnızca suyun üzerinde yüzerdi.

[Siyah Gemi.]

Söz, ağzımdan kendiliğinden döküldü.

Güneşin ortasında zifiri siyah rengiyle göz tırmalıyordu.

[İkisinin izi de gemiden geliyor. Ne yapalım?]

Roxy’nin dediği gibi, doğruydu.

Burada beklemenin anlamı yoktu.

[Hadi gidelim.]

[Elbette.]

Yakından gidersek saldırmak daha hızlı olurdu.

Yoksa, Libra’yla hâlâ konuşma şansımız da olabilirdi.

Karşı tarafın ne yaptığını bilmeden seçenekleri daraltamazdık.

Neyse ki Siyah Gemi hâlâ Hausen’dan epey uzaktaydı.

Bir çatışma çıkarsa bile, en azından ıssız bir arazide olurdu.

Kayıp az olabilir, ama ben yine de savaşmak istemiyordum.

Hızlı yaklaşırsak yanlış anlaşılabilirdik.

Bu yüzden Roxy hızını düşürmüş, yavaş uçuyordu.

Siyah Gemi de bize benzer bir hızla yaklaşıyordu.

[Şimdilik ani bir hareket yapmadılar.]

[Evet. Eris ve Libra da gemiden çıkmış görünmüyor.]

“İçeri gelin” mi diyorlardı yoksa!?

En azından tuhaftı.

Ama Libra bu sefer bize düşmanca görünmüyordu.

[Gördüm! Eris-sama ve Libra’yı görüyorum! Eris-sama iyi görünüyor.]

Acaba zorla mı tutuluyordu?

İkimiz de öyle düşündük.

Ancak beklentimizin aksine Eris, Libra’nın yanında duruyordu.

Ondan bu kadar nefret ederdi… ama şimdi yan yana, hem de çok yakınlardı.

Tuhaf olan sadece bu değildi. Eris, her zamanki kıyafeti yerine hizmetçi elbisesi giymişti.

Libra bizi fark edince gülümsedi ve el salladı.

[Kavga aramıyor gibi…]

[İnelim mi?]

[Lütfen. Önce beni Siyah Gemi’nin güvertesine bırak. Ben gidip konuşayım, Roxy sen tedbir için havada kal.]

[Peki.]

Libra’ya güvenmiyordum.

Hausen’ı bir kere yıkmaya kalkmıştı.

Bu adama güvenmem mümkün değildi.

Roxy beni güverteye bıraktı.

Libra önde duruyordu. Eris ise arka tarafta.

[Selam, Fate. Sağlıklı görünüyorsun.]

[Bu kez niye geldin? Eris’e ne yaptın?]

Eris tuhaftı. Gözleri bomboştu.

Sanki burada bile değildi.

[Daha yeni karşılaşmışken bu kadar soru… Kavuşma anımızın tadını çıkaramaz mıyız?]

[Sen mi diyorsun bunu? Elini göğsüne koy da yaptıklarını bir hatırla.]

Gerçekten elini göğsüne koydu.

[Özellikle kötü bir şey mi yaptım?]

[Sen…]

Libra’ya doğru yürürken araya biri girdi.

O mavi saç teli—Eris’ti.

Tek kelime etmeden, sanki Libra’yı korur gibi aramızda durdu.

[Eris?]

[…]

Yanıt vermedi.

Libra’ya yaklaşmaya çalışsam da Eris geçmeme izin vermiyordu.

[Ne oldu? Lütfen, bir şey söyle.]

[…]

Hiç tepki yoktu.

Ta ki Libra konuşana dek.

[Yeter, arkama geç.]

Eris usulca eski yerine döndü.

[Eris’e ne yaptın?]

[Sadece olması gereken yere döndürdüm. Çok uzun süre başıboş gezdi. Geri getirmek için sıkı bir tasma takmak gerekti.]

[Olması gereken yer mi?]

[Benim kölem—ya da sevimli bir evcil hayvanım diyebilirsin. Bu hava gemisiyle izinsiz dışarı çıktı, bir krallık kurdu, kafasına göre takıldı.]

[“Evcil hayvan” mı!? O bir insan!]

[Güzel görünümü kontrollü akraba eşleştirmelerinin sonucuydu. Eh, sahibinin elini ısıran hayvan terbiye edilir. Kaçınılmaz.]

[Sen…]

Anladığım kadarıyla, Libra ona bir şey yapmış, Eris’i kendi buyruğuna bağlamıştı.

Konuşmaya başladığımdan beri elim siyah kılıcın kabzasındaydı.

Artık çekmekten başka çarem yoktu.

[Çabuk kavrıyorsun.]

Libra başını sallayıp bana doğru geldi.

[Zaten biliyorsundur, Eris şimdi benim elimde. Mesela ölmesini istersem, sorgusuz öldürür.]

Eris siyah süngüsünü çıkarıp boğazına dayadı.

[Anladım! Lütfen durdur.]

[Anladığına sevindim.]

Libra Eris’e baktı.

O da süngüyü indirdi.

[Eris’i rehine mi yapıyorsun?]

[Duymadın mı? Yalnızca ait olduğu yere döndü.]

Libra arkasını dönüp güneye baktı.

[Şimdi, onunla ne yapmalı? Şu an canımı sıkıyor. Yerde olması gereken bir şey gökte yüzüyor. Ne kadar çirkin, değil mi?]

[Gallia’dan mı söz ediyorsun?]

[Başka ne olacaktı? Ahh… Keşke o şeyi yeniden yere indirecek birini bulabilsem.]

Bana yandan baktı.

Sözleri öyle olsa da, aslında benden istiyordu.

[Niye dolandırıp duruyorsun? Açık açık söylesene.]

[Ahaha, kızma. Bir anlaşmada karşılıklı fayda olmalı. O hâlde…]

Eris’i önüne çekti.

[Eğer bunu düzgün yaparsan, bunu sana veririm. Şartım bu, ne dersin?]

[Eris’i eşya gibi görme.]

[Kutsal canavar kanının ancak yarısını taşıyorsun, bunu kabul ediyorum. Bu yüzden epey taviz veriyorum. Ama beni fazla da kızdırma.]

Eris rehinse, kabul etmekten başka şansım yoktu.

Üstelik, gökteki Gallia meselesini halletmek için, Libra’yı karşımıza almak yerine birlikte hareket etmek daha mantıklıydı.

Birbirimizi kullanacaktık.

Libra’yı umursamıyordum.

[Pekâlâ. İşbirliği yapalım.]

[Bunu söyleyeceğini biliyordum. Sonuçta Dean’in oğlusun. Eskiden çok iyi arkadaştık; ona “en yakın dostum” derdim. Sonra bana böyle şeyler yapacak hâle nasıl geldi, aklım almıyor. Hiç anlamıyorum.]

[Sen ve babam? Arkadaş…?]

[Eskiden. Artık değil. Yine de, seninle iyi anlaşabileceğimizi düşünüyorum. Dört gözle bekliyorum.]

[Kuhh…]

Elini uzattı.

Sıkmak istemiyordum ama zorundaydım.

[Anlaştık. Bundan sonra birlikteyiz.]

Ellerimiz kavuşur kavuşmaz Zihin Okumayı denedim.

(Ne yaramaz çocuksun. Ama arada böyle muzipliklere kızmam.)

Libra fark etmişti.

Hiçbir şey okuyamadım.

[Peki öyleyse, semada bekleyen Roxy’ye de anlaşmayı bildir. Aşağıdaki Öfke’ye de. Uzun zamandır bana delici bir bakış atıyor, çok sinirli görünüyor.]

Kısacası, ben, Roxy ve Myne birleşip onu öldürsek bile, Libra sakin kalabiliyordu.

Gücüne dair bir ipucu muydu bu?

[Öyleyse başlayalım. Gallia’ya doğru.]

Artık bizimle ilgilenmiyormuş gibi davrandı.

Yükselen Gallia’ya—babamın beklediği yere—döndü.

Yüzünde, yeni bir oyuncak bulan bir çocuğun ifadesi vardı.