Gölge Köle - Bölüm 67

Bölüm 67: Zamanla Yarış

[Echo’nuz yok edildi.]

Sunny sendeledi ve az kalsın yere kapaklanacaktı. Cassie omuzlarına sıkıca tutundu, dengesini korumasına yardım etmeye çalıştı. Sunny, ayaklarının altından fırlayan yaprakların arasından bir şekilde toparlandı.

“Hayır!”

Öfke ve pişmanlık zihnini kapladı, ama artık yapacak bir şey kalmamıştı. Sadık Echo’su ölmüştü, dev yaratık tarafından paramparça edilmişti. Carapace Demon’un o koca yaratığı böylesine kolayca, böylesine vahşice yok etmesi… hakaret gibi olurdu— eğer bu kadar korkutucu olmasaydı.

Bir saniyeden az sürmüştü.

Echo yok olmuştu. Sunny yalnızca gölgesinin gözünden o trajik sahneyi izlemekle kalmamış, aralarındaki o ince bağlantının da yok olduğunu hissetmişti. Soul Sea’sinde ışıldayan kürelerden biri sönmüş, yüzey biraz daha kararmıştı. En değerli varlığını kaybetmişti.

Ama acısı yalnızca Echo’nun ne kadar kullanışlı olduğundan ya da gerçek dünyada ne kadar para kazandıracağından dolayı değildi. Sunny, o şuursuz scavenger’a gerçekten alışmıştı. Büyük, sadık ve güvenilirdi.

Ve tuhaf bir şekilde inatçı, biraz da garip bir kişiliği bile var gibiydi.

Şimdi ise… yoktu.

Dişlerini sıkarak deli gibi koşmaya devam etti. Onu yasını tutmak için zamanı olacaktı.

Ama şu anda… daha büyük bir sorunları vardı.

“Sunny? Ne oldu?”

Cassie’nin endişeli fısıltısı geldi. Muhtemelen onun beden dilinden ruh halinin değiştiğini anlamıştı.

Açıkçası, Sunny konuşacak durumda değildi. Yokuş yukarı, sırtında Cassie ile olabildiğince hızlı koşmak… gölge desteği olmadan onun için büyük bir yük olmuştu. Nefes almakta zorlanıyordu ve daha ağaca ulaşacak mesafe vardı. Ama yine de cevap vermek zorundaydı:

“Echo’yu öldürdü.”

Sonrasında konuşacak vakit kalmamıştı.

Çünkü durum daha da kötüleşiyordu.

Tepenin eteğinde, Carapace Demon, paramparça Echo’nun üzerinde durmuş, ağır damlalar halinde mavi kan damlatarak aşağıya bakıyordu.

Aniden, Echo’nun cesedi yumuşak bir ışıkla parladı ve küçük kıvılcım bulutları halinde dağılıp yok oldu. Ne kan, ne de bedenin izi kalmıştı.

Sonuçta, Echo sadece bir yansıma, ölü bir Nightmare Creature’ın sahte bir formuydu. Hiçlikten gelmişti, hiçliğe dönüyordu.

Ama Demon, ışık gösterisini izlemiyordu. Onun bakışları yerde, belli bir noktaya kilitlenmişti.

Orada… yalnız kalmış, şaşkın bir insan gölgesi vardı. Echo’nun yok olmasıyla birlikte gizlenebileceği geniş gölge de kaybolmuştu.

“Lanet olsun!”

Demon kafasını eğdi, sonra yıldırım gibi hareket edip oraklarıyla gölgeyi delip geçti.

Sunny, acıya hazırlanarak irkildi…

Ama hiçbir şey olmadı. Gölge, kollarını korkuyla kaldırıp göğsünden geçen devasa bıçağa baktı… ve başını kaşıdı.

Gayet sağlıklıydı.

‘Tabii ya… sonuçta sadece bir gölge.’

Bu sırada Sunny, adrenalinle dolmuş halde, ağaca yaklaşmıştı. Aksi halde çoktan bayılmış olurdu.

‘Biraz daha… az kaldı!’

Planları işe yarayabilirdi. Gölge biraz daha oyalarsa…

Ama bugün şansı yaver gitmiyordu. Aşağıda, Demon oraklarını çekti ve kafasını kaldırıp ağacın tepesine, muhteşem gövdesine çevirdi.

“Kahretsin!”

Demon akıllıydı.

Hiç tereddüt etmeden, tepenin yamaçlarını tırmanmaya başladı. İnanılmaz hızla, saniyede onlarca metre alıyordu.

Sunny ise ağaca ulaşmıştı. Cassie’yi sırtından indirdi, yerdeki çantayı ona uzattı:

“Dikkatli ol.”

Cassie başını salladı ve çantayı omzuna astı.

O sırada Nephis, ağacın alçak dallarına ulaşmıştı bile. Hızla altın halatı aşağıya bıraktı.

Sunny halatı yakaladı, bir düğüm atıp Cassie’ye verdi:

“Önce sen çık.”

Cassie tam ayağını ilmeğe yerleştirecekken, Sunny onu durdurdu:

“Bekle! Asanı çağır.”

Cassie, şaşırsa da, anında staff’ını çağırdı. Sunny arkasından onu yönlendirdi:

“Şimdi rüzgar çağır.”

Bir anda, güçlü bir rüzgar yükseldi. Kumları ve yaprakları havaya kaldırıp zemini süpürdü.

Aşağıdaki Demon tepeyi hızla tırmanıyordu, gölge de sahibine yetişmek için koşturuyordu.

“Tamam, çık!”

Cassie halatla yukarı çekilirken Sunny zaman tutuyordu. Altın halat Demon’un gözüne çarpmamalıydı.

Nihayet, Cassie yüksek dala ulaşmıştı. Nephis onu yukarı çekti, ardından halatı tekrar aşağıya attı.

Sunny halatı yakaladı, adrenalinle inanılmaz hızla tırmanmaya başladı. Yukarı çıkar çıkmaz Nephis Memory’yi yok etti, halat kayboldu.

Tam o sırada, Carapace Demon altlarında belirdi. Yanan kırmızı gözleriyle etrafa bakıyordu. Ama ağacın geniş dalları, onların görüşten tamamen gizlenmesine yetmişti.

Kıpırdamadan, sessizce beklediler.

Demon bir süre orada oyalanıp iz sürdü… ama Cassie’nin rüzgarı sayesinde kumlar temizlenmişti.

Sonunda bir iz bulamayınca, tepenin kenarına yürüyüp aşağıya doğru inen ayak izlerini fark etti.

Öfkeyle kükreyip, tepeyi aşağı koştu.

Ama güneş batmak üzereydi.

Yerin derinliklerinden bir sarsıntı geldi, tuz kokulu bir rüzgar esti.

Kara deniz geri dönüyordu.

Son bir nefret dolu bakış fırlatarak, Carapace Demon geri döndü ve tepesine, Ashen Barrow’un kalbine doğru yürüdü.