Gölge Köle - Bölüm 69

Bölüm 69: Ziyaretçi

Devasa demon alevler içinde yanıyordu. Geceyi delip geçen parlak bir fener gibi, parıltılı zırhı her yöne ışık saçıyordu. Yanan yağ damlaları yere düşüyor, gri kumun üzerinde alevler patlıyordu.

Bir anlığına sanki zaman durmuş gibiydi. Sunny gözlerini açmış, alevlerin parlak ışığını izliyordu. Neredeyse bu çılgın planın gerçekten işe yaradığını kabullenemiyordu. Yanında Nephis de öylece durmuş, elindeki fırlatma hareketi yarım kalmıştı.

Ama başarmışlardı. Gerçekten de başarmışlardı.

Sunny, Carapace Demon ile açık bir dövüşe girmeyi asla düşünmemişti. Zaten bir ölüm makinesiyle üç zavallı insan arasında nasıl “dürüst” bir dövüş olabilirdi ki? Ama güçsüz olmaları… bu yaratığı öldüremeyecekleri anlamına gelmiyordu.

Akıllıca davranmaları yeterliydi.
Mesela, bu işi başkalarına yaptırabilirlerdi…

İşte bu yüzden, gece bastığında Ashen Barrow’a gizlice sızıp demon’u tutuşturmak ve karanlık denizin korkunç yaratıklarının onu parçalayışını izlemek üzerine bu planı yapmıştı.

Ve şimdi, planın yarısına ulaşmışlardı.

Tabii en tehlikeli kısım henüz gelmemişti — denizin yaratıkları geldiğinde kendileri hayatta kalmak zorundaydı.
Ama önce…

Carapace Demon kudurmuşçasına kükredi. Sunny’nin kulakları patlayacak gibi oldu. Paslı demirlerin paramparça edildiği bir kakofoni gibi uğulduyordu ses. İki kızıl göz, alevlerin arasından ona ölümcül bir nefretle bakıyordu.

… önce, bu yaratık gelene kadar hayatta kalmaları gerekiyordu.

Demon intikam peşindeydi ve deniz yaratıklarının adaya çıkması ne kadar sürecekti, kimse bilmiyordu. Sunny, demon’un uzaktan saldırı yapabileceğinden korkuyordu. Ya da belki ağaca tırmanabilir ya da hiç düşünmedikleri başka bir yöntemle onlara saldırabilirdi. En kötü ihtimalde, bu öfkeye epeyce dayanmak zorunda kalacaklardı.

O gözlere bakarken, Sunny demon’un da aynı şeyi düşündüğünü hissetti. Dev yaratık gövdesini ağacın obsidyen gövdesine çevirdiğinde, Sunny’nin yüreği yerinden fırlayacak gibi oldu.

Ama sonunda, öfkenin yerine soğukkanlı mantık geçti. İnsanları boşa kovalayacağına, demon birdenbire yere devrildi ve alevleri söndürmek için vücudunu kuma sürtmeye başladı.

Tüm ada sarsıldı, Sunny az kalsın daldan düşecekti.

“Kahretsin.”

Bu yaratık neden bu kadar akıllıydı?

Bir anlığına, alevleri deniz yaratıkları gelmeden söndüreceğinden endişelendi. Fakat…

Birden Nephis yüzünü karanlık denize çevirdi. Yüzü soldu.
Sunny bir saniye sonra aynı şeyi hissetti.

Dünyada bir şey değişmişti.

Yaprakların hışırtısı hafiflemiş, dalgaların sesi daha derinden ve uğultulu gelmeye başlamıştı. Sanki görünmez bir baskı dünyaya inmişti.

Sonra hava soğudu.

Ve denizin üzerinden kalın bir sis duvarı sürüklenerek adaya doğru ilerledi.

Carapace Demon da bunu fark etti. Kumda yuvarlanmayı bırakıp ayağa kalktı. Alevleri umursamıyordu artık; gözlerini denize çevirmişti. Önce bir kabullenmişlik, sonra ise kararlı ve vahşi bir öfke yayıldı bedeninden.

Sis ağır ağır yaklaşıyordu. Rüzgara karşı ilerliyordu — bu çok tuhaftı.

Ve… sisin içinde bir şey vardı.

Bir siluet.

Sunny gözlerini kısıp bakmaya çalıştı ama…

Aniden Cassie’nin küçük eli gözlerini kapadı. Titreyen bir sesle fısıldadı:

“Bakma. Ne olursa olsun, sakın gözlerini açma.”

Sunny donakaldı. Kör kıza hayatında hiç böyle bir sesle konuştuğunu duymamıştı.

Cassie elini yavaşça çekti.
Sunny gözlerini sıkıca kapalı tutuyordu.

Ama o anda…

Soğuk sis cildine değdiğinde…

Cassie’nin sesi tekrar geldi. Ama bu kez… yanlış bir yönden.

“Bakma… bakma… bakma…”

Sunny’nin tüm tüyleri diken diken oldu. Ses, boğuk ve yankılı şekilde dört bir yandan geliyordu.

“Bakma, bakma, bakma, bakma!”

Sonra daha da yüksek, insan sesine benzemeyen bir çığlığa dönüştü:

“BAKMA! BAKMA! BAKMA!!”

Sunny titreyerek diz çökmeden durmaya çalışıyordu. Neredeyse gücünü kaybedecekti ki…

Her şey birden kesildi.

Sanki dünya yeniden sessizliğe bürünmüştü.

Cassie bu sefer kulağına hafifçe fısıldadı:

“Açabilirsin.”

Sunny tam açacakken…
Durdu.

Ses… bu kez doğal geliyordu. Tatlı ve melodikti. Ama…

Bir şey yanlıştı.

Neden nefesini hissedemiyordu?
Ve… Cassie ondan daha kısaydı!
Nasıl kulağına eğilmiş olabilirdi?

Sunny nefesini bile tutmuştu.

Cassie’nin sesi tekrar geldi:

“…aç… aç…”

Sonra, buz gibi bir kudretle doldu:

“AÇ GÖZLERİNİ!”

Ama Sunny açmadı.

Bir… iki… üç… sonsuz gibi geçen saniyeler.

Sonunda… ses uzaklaşmaya başladı.

“Fark etmez… fark etmez…”

Bir süre sonra yeniden yaprakların hışırtısını ve dalgaların sesini duymaya başladı. Yanındaki Neph ve Cassie’nin de derin derin nefes aldığını fark etti.

Ve sonra…

Carapace Demon birden kükredi ve çelik kollarını birbirine çarptı.

Koca adayı sarsan bir gürültüyle, sanki sisi dağıttı.

Sunny hâlâ gözlerini açmamıştı.

Sonra… demon ve o derinlikten gelen dehşet, nihayet çarpıştı.

Toprak titredi, ağaç dalları sallandı. Sunny elleri titreyerek yanındakilere sarıldı.
Sessizce, korkuyla savaşı dinlediler.

Bir sonsuzluk sonra… savaş bitti.

Ashen Barrow tekrar sessizliğe gömüldü.

Sunny zaman duygusunu kaybetmişti. Sessizlik bir anda çöktüğünde içi ürperdi. Başını çevirip dikkatlice dinledi.

Sessizliğin içinde, Neph kısık bir sesle dedi ki:

“Artık açabiliriz.”

Sunny bekledi, sonra gözlerini araladı.

Doğudan gün ağarmaya başlamıştı. Ada neredeyse tanınmaz haldeydi — sanki bombardıman yemiş gibiydi.

Ve orada…

“Lanet olsun…”

Carapace Demon sakatlanmış halde geri sürünüyordu.
Birçok bacağı, iki kolu gitmişti. Zırhı çatlaklarla doluydu.

Ama hâlâ yaşıyordu.
Ve zırhının hayati yerleri… hâlâ sağlamdı.

Sunny yumruklarını sıktı, Neph’e baktı:

“Ne yapacağız?”

Neph aşağıya baktı. Gözleri soğuk bir parıltıyla doluydu.

Kolunu yana açtı, kılıcını çağırdı:

“İşini bitireceğiz.”