Gölge Köle - Bölüm 76
Bölüm 76: Uçurum
Ashen Barrow’un batı kenarından ötesi…
Sunny’nin beklediği gibi değildi.
Ve umduğu gibi de…
Bu tarafta eğim çok daha dikti.
Ama sonunda düz bir ova beklerken, zemin daha da aşağı eğiliyordu — ve devam ediyordu.
Tüm ada sanki devasa bir çöküntünün kenarına kurulmuş gibiydi.
Ufka kadar uzanan, yuvarlak kenarlı…
Sanki bir meteor çarpmış ve koca bir krater açmış gibi.
Sunny gözlerine inanamadı.
Kraterin çapı… yüzlerce kilometreyi buluyordu.
Devasa ağacın kökleri bile, aşağıda, minicik görünüyordu.
Dünya sanki yana yatmış gibiydi.
Sunny’nin başı döndü.
Ve en kötüsü:
Batıda artık yükseklik yoktu.
İlerlemek için tek yol… aşağıya inmekti.
Ama orada… karanlık denizin taşkınlarına karşı hiçbir sığınak yoktu.
Bu da demekti ki: Batıya yol yoktu.
Yani… tüm umutları bitmişti.
Sunny, dehşet içinde o uçuruma baktı.
‘Lanet olsun! Her şey boşuna mıydı?!’
Çaresizce bir fikir bulmaya çalıştı.
Ama aklına gelen tek şey:
Her gece karanlık deniz her yeri basıyordu…
Ve kurtulmak için yukarı tırmanmak gerekiyordu.
Ama burada yükseklik yoktu.
Yan gözle Nephis’e baktı.
Kızın yüzü bir buz maskesi gibi… gözlerinde acı ve öfke.
Bir şey söylemek istedi.
Ama… ne diyebilirdi ki?
Sessizlik, ancak uzaklardan karanlık denizin uğultusu duyulduğunda bozuldu.
Kraterin derinliklerinden karanlık sular yükseliyordu.
Önce krater doldu… sonra taşmaya başladı.
Sular Ashen Barrow’u geçti,
Kırmızı labirent korallarına doğru ilerledi.
Dünyanın her yeri… kara suyla kaplandı.
Sunny dudaklarını yaladı, kısık sesle dedi:
“Sanırım karanlık denizin kaynağını bulduk.”
Nephis, ufukta kaybolan güneşe baktı… sonra dönüp cevapladı:
“…Geri dönelim.”
Kampa dönerken herkes moralsizdi.
Cassie en çok sarsılan olmuştu.
“Bu olamaz… mantıklı değil…” diye mırıldandı.
“Nasıl… böyle olabilir?”
Sunny’nin omzunu tuttu:
“Orada gerçekten… su seviyesinin üstünde bir şey yok mu? Emin misin?”
Sunny iç çekti:
“Evet. Her yere baktık. Zemin sürekli aşağı iniyor. Ufka kadar… Doğu hariç.”
Cassie başını iki yana salladı:
“Ama… biz kaleye varacaktık! Bir yol olmalı!”
Sunny cevap veremedi.
Nephis onun yerine konuştu:
“Yarın bir şeyler düşünürüz. En kötü ihtimalle… tüm krateri dolanmamız gerekecek.”
Sunny’nin içi ürperdi.
Aylarca sürecek bir yolculuk olurdu bu.
Ve her gün… her gece… yeni bir tehlike.
‘Heh. Gerçekten de uçurumsu bir kader…’
Bu düşünceyi kafasından silmeye çalıştı:
‘Yarın düşünürüz. Cassie haklı… bizi kaleye girerken görmüştü. Demek ki bir yol var.’
Kampa varınca, yere uzandı.
‘Umarım bu gece… rüya falan görmem.’
Sonra birden düşündü:
‘Rüya mı? Burada rüya mı görüyorum? Ah evet… o bir rüya mıydı, yoksa anı mı… Neydi ki…?’
Hatırlayamadı.
Ve uykuya daldı.
Sabah, moraller hâlâ bozuktu.
Kimse konuşmuyordu.
Ve… açlardı.
Sunny, Carapace Demon’un cesedine bakıyordu…
Ama Cassie’ye verdiği sözü de çiğnemek istemiyordu.
Sonunda Nephis ayağa kalktı:
“Ağacın tepesine çıkacağım. Belki gözden kaçırdığımız bir şey vardır.”
Sunny kafasını kaşıdı:
“Tamam… ama dikkatli ol. Yine o kanatlı şeyler çıkarsa, hemen geri in.”
Nephis başını salladı:
“Cassie’ye göz kulak ol.”
Sunny iç geçirdi:
‘Aç olsan da, savaş her an kapıda. Kalk, antrenman yap.’
Ve kalktı.
Midnight Shard elindeydi… kılıcı test etti.
Gerçekten harikaydı — hafif, çevik, keskin.
Bir saat çalıştı.
Sonra bir fikir geldi.
Gidip Carapace Demon’un ruh kristallerini çıkardı.
Üç tane.
Sonra düşündü:
‘Şu transcendent kristal? Hani centurion getirmişti?’
Hatırladığı noktaya gitti ama… yoktu.
Aradı, aradı… saatler geçti.
‘Garip. Bu kadar büyük bir kristal nasıl kaybolur ki?’
Tam devam etmeyi düşünürken,
Gölgeden bir sinyal geldi.
Nephis dönüyordu.
Sunny heyecanla kampa koştu:
‘Acaba bir şey buldu mu? Bir umut var mı?’
Ama…
Gözleri fal taşı gibi açıldı.
Nephis ve Cassie, ellerinde bir şeyler tutuyordu.
Dudakları kırmızıya boyanmıştı.
Ve…
Ağacın meyvelerini yiyorlardı.