Gölge Köle - Bölüm 77
Bölüm 77: Büyülenmiş
Sunny sendeleyip, arkadaşlarına şaşkınlıkla baktı.
Nephis ve Cassie, ellerinde büyük, parlak meyveler tutuyordu.
Kabukları simsiyah, içleri yakut kırmızısıydı.
Ellerinden, çenelerinden ve dudaklarından kırmızı meyve suyu akıyordu —
Sanki kana bulanmışlar gibiydiler.
Havayı tatlı ve baştan çıkarıcı bir koku dolduruyordu.
Sunny geri çekildi…
Ama o anda midesi guruldadı.
Nephis, ona bakıp rahat bir gülümsemeyle seslendi:
“Hey.”
Sunny ona şaşkınlıkla baktı.
Sonunda kendini toparlayıp bağırdı:
“Hey mi?! Ne yapıyorsunuz siz?!”
Sesi öfke ve inanmazlık doluydu.
Nephis ve Cassie kafalarını kaldırıp şaşkınca baktılar.
“Neden bağırıyorsun?”
Sunny, çıldırmış gibi hissetti.
‘Bu nasıl bu kadar sakin olabilirler?! Neler oluyor?!’
Bir adım atıp Nephis’e baktı.
Bir an… neden öyle baktığını unuttu.
Aklı yemekten başka bir şeye odaklanamıyordu…
Başını sallayıp hafızasını toparladı.
Sonra sordu:
“Fikrini neden değiştirdin?”
Nephis kaşlarını çattı:
“Neyi?”
“Meyveleri! Onları yememeye karar vermemiş miydik?!”
Nephis göz kırptı:
“Öyle mi? …Neden?”
Sunny cevap verecekti ki… donakaldı.
‘Gerçekten… neden yemeyecektik ki?’
Sanki biraz önce bir sebep vardı.
Ama… boşluk… Hatırlayamıyordu.
Gerçekten… var mıydı öyle bir anlaşma?
Ama… karnı çok açtı…
‘Hayır! Bu doğru değil!’
Nephis endişeyle sordu:
“İyi misin Sunny?”
Sunny bir an bocaladı.
‘Ne konuşuyorduk biz…?’
Birden boşluk oluşmuştu kafasında.
Tam o sırada Cassie yardımına yetişti:
“Bize kızgın mısın? Sen olmadan başladığımız için mi?”
Sunny meyveye baktı.
Midesi bir kez daha guruldadı.
“Sanırım?”
Cassie gülümsedi:
“Endişelenme! Neph üç tane getirdi. Hepimize birer tane!”
‘Ne kadar düşünceli…’
Sunny eğildi ve meyveyi kaptı.
Düşünmeden ısırdı.
Ağzına bir anda soğuk, tatlı bir lezzet doldu.
Hayatında yediği en güzel şeydi.
Hem doyurucu, hem serinletici…
Adeta dilin üzerinde eriyordu.
‘Vay canına!’
Ama… yine de içini bir rahatsızlık kapladı.
Gölgesi…
Normalde onun hareketlerini taklit ederdi…
Ama şimdi… kıpırdamıyordu.
Meyveye dokunmak istemiyor gibiydi.
Sunny kaşlarını çattı.
‘Bu adam da neyin peşinde?’
Bir ısırık daha aldı.
Sonra tekrar düşündü:
‘Belki meyvede bir şey… yanlış mı?’
Sonra hatırladı:
‘Evet! Neph’e neden bağırmıştım? Bir anlaşma… Neydi o?!’
İçini korku kapladı.
Tam o an…
Bir şey oldu.
Bir ses, kulağında yankılandı:
[Gölgen güçleniyor.]
‘Ne?!’
Sunny irkildi.
Meyveyi yedikten hemen sonra…
Güç kazandı.
Başı döndü.
Nephis’e baktı.
O da şaşkınlıkla meyveye bakıyordu.
Onunla göz göze geldiler.
Aynı anda konuştular:
“Ben… bir ruh özü kazandım.”
Sonra Cassie’ye döndüler.
O da… keyifle meyvesini yiyordu.
Cassie gülümseyerek dedi:
“Benimki birkaç ısırık önce gelmişti.”
Sunny hemen rünlere baktı:
Gölge Parçaları: [97/1000]
Gerçekten de artmıştı!
Hem de… canavarsız, savaşsız!
Sadece meyve yiyerek.
Birden her şey anlam kazandı.
Carapace Demon neden bu ağaca bu kadar bağlıydı?
Neden koruyordu?
Çünkü bu mucizevi bir ağaçtı.
Meyveleri saf büyü doluydu.
Sunny, tüm rahatsızlığını unuttu.
Ve… bir ısırık daha aldı.
Akşam olunca, karanlık deniz yükseldi.
Ashen Barrow yine bir yalnız ada olmuştu.
Ama… Sunny, Nephis ve Cassie ilk defa günlerdir rahat hissediyorlardı.
Ağaç sayesinde…
Hem yiyecekleri vardı, hem de güçleniyorlardı.
Kararları basitti:
Birkaç gün burada dinleneceklerdi.
Burası bir nevi… cennet gibiydi.
Sunny, yapraklardan yaptığı yatağa uzandı.
İlk kez uzun süredir… iyimser hissediyordu.
Gözleri kapanırken aklından bir düşünce geçti:
‘Artık Carapace Demon yok. Bu güzel ağacı kim koruyacak? Yazık…’
Sonra yarı uyku halinde, bir düşünce daha belirdi:
“Yazık… kimse burada kalıp, ağaca hizmet edip…
…tohumlarını yayamayacak…”