Gölge Köle - Bölüm 86

Bölüm 86: Son İpucu

Sunny’nin düşünce süreci oldukça basitti. Zaten içinde bulunduğu hâlde, Ruh Ağacı’nın telkinine karşı gelen karmaşık fikirleri zihninde tutması neredeyse imkânsızdı. Devasa yuvada neler olduğunu hatırlamaya çalışmak bile onu sınırına yaklaştırmıştı.

Aşağı inerken Sunny, kendini birkaç kez ısırmak zorunda kalmış, ellerinde kanlı izler bırakmıştı. Keskin acı, zihnini birkaç saniyeliğine berraklaştırıyor ve bu sürekli unutma çekiminden geçici de olsa bir rahatlama sağlıyordu.

Bu sırada, [Kan Dokuması] Niteliğinin etkilerini de yavaş yavaş fark etmeye başlamıştı. Isırıklar sadece kısa bir süre kanamış, hemen kabuk bağlamıştı. Kanının pıhtılaşma hızı gözle görülür şekilde artmıştı. Ayrıca kendini daha enerjik hissediyor, dayanıklılığı önceki hâline göre oldukça iyiydi.

Bu mantıklıydı da. İnsan vücudu, her parçanın diğerini etkilediği bir sistemdi. Özellikle kan gibi önemli bir parçadaki kapsamlı bir gelişme, sistemin diğer kısımlarında da zincirleme iyileşmeler başlatacaktı.

Yeni Niteliğinin önemini fena halde küçümsediğini fark etti.

“Odaklan, salak! Konudan sapma!”

Dişlerini sıkarak kendini toparladı.

Sunny’nin amacı, Cassie’nin Yön niteliğini kullanarak gizli Niteliğin ne olduğunu öğrenmekti. Onun görüşü, Sunny’ninkinden farklıydı. Sunny yalnızca Büyü’nün sağladığı runeleri zihniyle okuyabiliyordu. Bu, Büyü’nün varsayılan bir işleviydi.

Ama Cassie’nin görüşü, onun Yönünden (Aspect) geliyordu. Bu nedenle zihinleri ne kadar bozulmuş olursa olsun, Cassie’nin başkalarının Niteliklerini görebilme yeteneği etkilenmemiş olmalıydı. Ayrıca kehanet ve kaderle yüksek bir uyumu vardı.

Yani Cassie, Sunny’nin başaramadığı şeyi başarma ihtimaline sahipti.

Sonunda yere ulaştığında, Sunny kör kızı uyandırdı ve kısa bir sohbetten sonra konuyu Niteliklere getirdi. Ardından dikkatlice sordu:

“Benim Niteliklerime bir bakabilir misin?”

Cassie bu sorudan oldukça şaşırmış görünüyordu.

“Sen kendin bakamıyor musun zaten?”

Sunny gülümsedi.

“Bakabiliyorum ama sen görünce şaşıracaksın bence.”

Cassie tereddüt etti, sonra omuz silkti.

“Peki. Ama eğer boşuna uyandırdıysan ciddi şekilde kızarım. Hiç hoş bir davranış değil…”

Sunny’ye döndü ve bir an duraksadı, sanki gözlerinin içine bakıyormuş gibi.

“Kaderli, Gölgelerin Çocuğu, İlahi Kıvılcım… şey, bu ‘İlahi İz’ değil miydi? Neyse, yanlış hatırlamışımdır herhalde.”

Bir an durakladı, sonra küçük eliyle ağzını kapatarak esnedi.

“Ah. Hafızam son zamanlarda pek iyi değil. Çok fazla dinleniyorum galiba. Neredeydik? Ha evet. Kan Dokuması… ha? Bu da neyin nesi?”

Sunny zorla bir kahkaha attı.

“Bu mu? Yumurtadan çıktı. Neyse… başka bir şey var mı?”

Cassie birkaç kez göz kırptı.

“Bir… yumurta mı? Peki öyle diyorsan…”

Normalde, yeni bir Niteliğin ortaya çıkması asla göz ardı edilecek bir şey değildi. Ama Cassie’nin dikkat süresi iyice kısalmış, zihinsel kapasitesi de bulanıktı. Sadece bir saniyeliğine kaşlarını çattı, sonra da bu tutarsızlığı tamamen unuttu.

Bu sırada Sunny’nin kalbi göğsünden fırlayacak gibi atıyordu. Sahte bir gülümsemeyle kör kızın bir sonraki sözlerini bekledi. O sözler, Sunny’nin her şeyi öğrenip öğrenemeyeceğine karar verecekti.

Ve dolayısıyla… dipten çıkıp çıkamayacağına.

Cassie boş bir gülümsemeyle söyledi:

“Annem en güzel yumurtaları yapar… şey… ne konuşuyorduk? Evet, Niteliklerin. Sonuncusu Büyülenmiş… bir saniye, bu da nereden…”

Zamanın daraldığını bilen Sunny hemen sordu:

“Açıklaması! Açıklama ne diyor?!”

Sesine biraz gerilim yansımıştı. Bu yoğunluk karşısında Cassie soru sormadı, sadece açıkladı:

“Kadim iblis Ruh Yiyen Ağaç tarafından büyülenmişsin ve onun kölesine dönüşüyorsun. Süreç tamamlandığında, artık dönüşü olmayan bir yola gireceksin.”

Sunny bu sözleri duyar duymaz, sanki zihnindeki ağır zincirler kırıldı. Hafızası bir çığ gibi geri döndü, dizlerinin bağı çözüldü. Gözleri fal taşı gibi açıldı.

Ancak hafızası tamamen geri geldiğinde Sunny, ne kadar bozulduğunu, gerçek benliğinden ne kadar uzaklaştığını ve tüm bunları fark etmeden yavaş yavaş silindiğini fark etti.

Kalbine büyük bir korku doldu. Birkaç saniye boyunca konuşamaz hâle geldi, soğuk terler içinde titriyordu.

‘S— sakin ol. Sakin ol. Henüz olmadı, durdurdun. Geri geldin, seni yutamadı.’

Yavaşça kendini toparladı. Ucuna kadar gelmişti ama son adımı atmamıştı. Hâlâ kendisiydi.

Henüz her şey bitmemişti. Hâlâ bir şansları vardı.

Cassie’ye bakarak derin bir nefes verdi ve:

“Teşekkür ederim,” dedi.

Kör kız gülümsedi ve kaşlarını kaldırdı:

“Ne için?”

Artık konuştuklarını çoktan unutmuştu.

Sunny, Ruh Yiyen’in etkisinden kurtulmuştu, ama Cassie hâlâ etkisi altındaydı. Hafızası, zihni ve düşünme yetisi hâlâ bulanıktı. Her geçen an daha da kötüye gidiyordu.

Sunny’nin yüzünde acı dolu bir tebessüm belirdi. Sesini neşeli ve hafif tutmaya çalışarak dedi ki:

“Az önce bana yardım ettiğin için. Bu saatte seni uyandırdığım için kusura bakma… tekrar uyu. Gerisini ben hallederim.”

Cassie birkaç saniyeliğine tereddüt etti, sonra dikkati dağıldı ve Sunny’nin orada olduğunu bile unuttu. Esneyerek yere uzandı, pelerinini üzerine çekti ve tekrar uykuya daldı. Ne kadar az zamanının kaldığını hiç bilmeden mutlu ve huzurluydu.

Sunny bir süre ona baktı, yüzü kasvetliydi. Sonunda arkasını döndü ve uzaklaşırken düşündü:

‘Ancak cesedimi çiğnersin.’