Gölge Köle

Bölüm 109: Ruh Eşleri

Yerden doğrulan Sunny, sendeleyerek doğaçlama ızgaranın altındaki ateşe geri döndü.
Hareketsiz duran taş şövalyeye göz attı, biraz daha kan tükürdü ve inledi.

Etin pişerken yaydığı iştah açıcı koku havayı doldururken, Kan Dokuması bedenini onarmaya koyuldu.
Akşam yemeği hazır olduğunda, Sunny artık acı hissetmeden nefes alabiliyordu.

Etleri en değerli eşyasının — lüks gümüş tabağının — üzerine koydu ve yemeye hazırlandı.

Unutulmuş Sahil’de, tabak gibi günlük eşyalar, büyülü kılıçlardan ve zırhlardan bile daha nadirdi.
Tüm lanetli şehirde, sadece Gunlaug ve onun beş teğmeni Sunny kadar görgülü bir şekilde yemek yiyebiliyordu.

Gerçi bu lanet yerde bir çift çubuk bile bulamamıştı.
Kaşık gibi daha gelişmiş bir şey zaten hayaldi.
Kendi yapmayı deneyebilirdi ama… aynı şey değildi.

Taş Aziz, yanan yakut gözleriyle sessizce ona bakıyordu.
Bu gizemli bakıştan rahatsız olan Sunny, önce tabağına, sonra da o korkutucu yaratığa baktı:

“Ee… biraz ister misin?”

Bir parça et kaldırıp, suskun yaratığa uzattı.
Ama Taş Aziz hiç tepki vermedi.

“Peki… sen bilirsin.”

Prowling Thorn’u çatal gibi kullanarak, aç bir hayvan gibi yemeğe girişti.
Etrafında tek bir insan bile olmadığı için, adabımuaşeretle uğraşmıyordu.

‘Ahh… hayat bu işte!’

Eskiden, gecekondu bölgelerinde sürekli aç dolaşan hali, bu şatafatlı sofrayı görse kesin bayılırdı.
Gerçek etti bu! Üstelik kendi elleriyle avlayıp pişirmişti.
Ve her gün buna yakın lüks yemekler yiyordu!

Gerçi bu et, iğrenç bir Kabus Yaratığı’ndan geliyordu ama… ufak detaylar bunlar.

Son lokmasını çiğnerken, Sunny düşünceli bir şekilde Taş Aziz’e baktı.
Artık deneye devam etme zamanıydı…

Önceden, sahip olduğu Yönlü Gölge yeteneğiyle Gölge’leri güçlendirip güçlendiremeyeceğini görmek istiyordu.

Biliyordu ki, gölgesi kendi bedenini, Hatıralarını ve bazı cansız nesneleri güçlendirebiliyordu.
Ama başka insanları ya da onlara ait Hatıraları etkileyemiyordu.
Canlı yaratıklara da etki etmiyordu — en azından Echolara.

Peki ya Gölge’ler?

Sunny zihinsel bir komut verip gölgesini Taş Aziz’e doğru gönderdi ve nefesini tuttu.

Gölge, su gibi akarak taş şövalyeyi karanlık bir kucaklamaya aldı.
Sonra sanki onun taş bedenine emilmiş gibi yok oldu.

Bir saniye sonra, Taş Aziz’in yakut gözleri daha da parladı.
Granit derisi karanlık bir parıltıyla ışıldadı.
Zırhının altından, hayaletimsi gri dumanlar süzülüyordu.

Odanın sıcaklığı birkaç derece düşmüş gibiydi.
Onun etrafındaki gölgeler daha da derinleşti,
sanki sonsuz bir karanlık mantosu gibi büyüdüler.

Taş Aziz her zaman tehlikeli ve etkileyici görünüyordu ama…
şimdi tam anlamıyla korkunçtu.

Sunny, yeniden yumruk yemesine gerek kalmadan, bu denemenin başarıyla sonuçlandığını anlayabiliyordu.

İki gölgesinin uyumu… kusursuzdu.
Taş Aziz’in gücü en az iki kat artmıştı.

Azıcık bozulmuş bir şekilde yere baktı ve iç geçirdi:

‘Neden ben gölgeyle birleştiğimde o kadar karizmatik görünmüyorum ki?
Sonuçta ben ilahi gölgenin kendisiyim!
Benim gizemli havam nerede?!’

Başını sallayarak, yakışıklı olamamanın yasını tuttu ama
aynı anda bu kadar tarz sahibi bir Gölge’nin efendisi olmaktan gurur duydu.

Canavar öldürmek güzeldir, ama stil sahibi canavar öldürmek daha da güzeldir.

Sonra aklına bir fikir geldi:

‘Eğer gölgemi kullanabiliyorsa, başka neleri kullanabilir?’

Bir anda heyecanla son lokmasını da yuttu ve Taş Aziz’i geri çağırdı.
Bu sefer, onu Ruh Denizi’ne çağıracaktı.

Gölge, siyah alevler içinde ortaya çıktı
ve sessiz denizin üstünde hareketsiz bir şekilde dikildi.
Yakut gözleri, kaskının vizöründen Sunny’ye bakıyordu.

Vakit kaybetmeden yukarıdaki Hatıra kürelerine baktı:

‘Acaba ona gerçek Hatıralar verebilir miyim?’

Ne seçseydi?

Taş Aziz, oldukça güçlüydü ve yuvarlak kalkan kullanımında usta görünüyordu.
Belki de kule kalkanı ona daha uygun olurdu?

Neyse ki, elinde bir tane vardı!

Kule kalkanını çağırdı — lanetli şehrin sokaklarında elde ettiği Hatıralardan biriydi.
Kendisinden bile uzundu ve o kadar hantaldı ki, savaşta kullanması mümkün değildi.

Sunny kalkanı aldı, Taş Aziz’in önüne gitti ve umutla gülümsedi: