Sword Art Online - C1Bölüm 05-2

Çevirmen: Arda    Düzenleyen: Arda

Son Kontrol: Uyku

İğneyi fırlattığım yerden tiz bir çığlık yükseldi. YP barı biraz titreşti ve 0’a düştü. Ardından çok iyi bildiğim bir ses, çokgenlerin çıkardığı parçalanması sesi yankılandı.

Sol elimi yumruk yaptım. Sağ elimi kaldırdım ve menüyü açtım.

Hızlıca envanteri açtım. Ellerimin hareketi bana bile yavaş gelirken, yeni alınan eşyalar listesinin başında o duruyordu.

[Yahnilik Tavşan’ın Eti]

Bu diğer oyunculara en az yüz bin Cor’dan satabileceğiniz nadir bir eşyaydı. Böyle miktarda bir parayla en iyi zırhı alabiliriniz. Hatta üstüne paranız bile kalırdı.

Bu kadar pahalı olmasının sebebi basitti. Oyundaki sayısız yiyecek ve malzemenin içinde, tadı en güzel olan şey buydu.

SAO’da yemek yemek sadece zevkten ibaretti ama genelde yediğiniz yemeklerin tadı, oranın yemeklerinin tadını bilmiyor olsam da, Avrupa’nın taşralarından çıkmış gibi olan çorba ve ekmek olurdu. Ya işte uzun lafın kısası, tatları sadeydi. Aşçılık yeteneklerini geliştiren birkaç oyuncu uzun süre düşündükten sonra, oyuncuların geniş bir yemek yelpazesi olması için bir şeyler yapmaya çalışmıştı fakat bu bile yeterli olmamıştı. Sonuç olarak oyuncuların hepsi tat alma duygusundan mahrum kaldı.

Tabii ki de benim durumum da farklı değildi ve NPC’lerin dükkânından sık sık aldığım çorba ve ekmeğin tadından o kadar şikayetçi de değildim. Fakat bazen sulu sulu et yeme isteği o kadar canımı acıtıyordu ki…

Bir süre boyunca eşyanın adına baktım ve ne yapmam gerektiğini düşündüm. Böyle bir şeyi tekrardan elde etme ihtimalim oldukça azdı. Dürüst olmam gerekirse, onu deli gibi yemek istiyordum. Fakat malzemenin kalitesi arttıkça gereken Aşçılık yeteneği de doğru orantılı olarak yükseliyordu. Yani bunu pişirmesi için Aşçılık yeteneği en son seviye olan birisini bulmam lazımdı.

Sorun şuydu ki, öyle birisini tanımıyordum. Şey, hiç tanımıyorum değildi ama onlarla böyle bir şey için iletişime geçmek canımı sıkmaktan başka bir işe yaramazdı.

Dahası, yeni ekipmanlar alacağım zaman yaklaşıyordu. Sonuç olarak satmaya karar verdim.

Daha fazla düşünmemek ya da sonradan pişman olmamak için menüyü kapattım ve yeteneğimle bölgeyi taramaya başladım. Ön saflarda haydut olma ihtimali bayağı düşüktü ama elinizde S Seviye bir eşya varken sadece dikkatli olmanız yeterli olmazdı.

Bunu sattığımda istediğim bütün ışınlanma eşyalarını alabilecektim. Bu yüzden riske girme olasılığımı iyice azalttım ve cebimi karıştırmaya başladım.

Cebimden sekiz köşeli bir sütun şeklinde olan masmavi bir kristal çıkarttım. Bu dünyada [Büyü], şekli böyle olan taşlar hariç başka bir yerde bulunamazdı.  [Mavi] renkli olanlar [Işınlanma], [Pembe] renkli olanlar [İyileştirme], [Yeşil] renkli olanlar [Panzehir]… Böyle böyle şeylerdi işte. Hepsi anında etki gösteren pratik eşyalardı ama aynı zamanda pahalılardı da. Bu yüzden, savaştan kaçarken genel olarak daha yavaş etki gösteren iksirler kullanılıyordu.

“Işınlan! Algade!”

İç rahatlatan bir çan sesi duydum ve elimdeki kristal parçalara ayrıldı. O anda bedenim mavi ışıklar içinde kayboldu ve önümdeki orman sanki eriyormuş gibi kayboldu. Ardından daha parlak bir ışık belirdi ve ışık kaybolduğunda, ışınlanma işlemi tamamlandı. Sallanan yaprakların sesi, yerini demir döven bir demircinin sesi ve kalabalık bir şehrin sesine bırakmıştı.

O an bulunduğum yer, Algade’nin ortasında bulunan [Işınlanma Kapısı] idi.

Yuvarlak meydanın tam ortasında, boyu beş metraya uzanan metalden bir kapı vardı. İçerisinde rüzgâr, tıpkı bir serap gibi dönüyordu ve ışınlanan insanlar metalin içine girip çıkıyorlardı.

Dört geniş yol meydanın dört bir yönüne dağılmıştı ve bu yolların kenarında sayısız ufak dükkân vardı. Oyuncular da bütün günün yorgunluğunu restoranlarda menülere bakarak ya da barlarda dolaşarak atıyorlardı.

Eğer birisi tek kelime ile Algade’yi tarif etmeye çalışsa, kullanacağı kelime [Bok Çukuru] olurdu.

Başlangıç şehrindeki gibi büyük sokaklar ya da tüm şehri sarmış, birbirlerini kesen ara sokaklar yoktu. Ne sattığını söyleyemeyeceğiniz dükkânlar ya da içeri girerseniz bir daha çıkamayacağınızı hissettiren hanlar vardı.

Aslında, Algade’nin ara ara sokaklarına girip günlerce boş boş dolaşan epey oyuncu vardı. Ben neredeyse bir yıldır burada yaşıyorum ama hâlâ yarısını ezbere bilmiyorum. Buradaki NPC’ler bile sınıfını tahmin etmesi zor olan garip NPC’lerdi. Böyle şeyler yüzünden, sanki evi burada olan insanların hepsi garip gibi geliyordu.

Yine de o sokakların yaşattığı hissiyatı seviyordum. Sanırım sık sık gittiğim kafedeki tuhaf kokulu çayı yudumlağın anın, huzurlu hissttiğim tek an olduğunu söylesem abartmış sayılmam. Aslında burada yaşamamın sebebi, bana sık sık dolaştığım elektronik mağazalarını hatırlatıp duygusal hissettirmesiydi. Yani, sık sık değildi ama… Ya da bana öyle geliyor…

Eşya ile eve gitmeden önce ilgilenmeye karar verdim ve bir dükkâna doğru yürümeye başladım.

Eğer meydanın solundaki yolu takip edersem, kalabalıktan geçip bir dükkâna varacaktım. Dükkânın içi, beş oyuncunun zar zor sığabileceği kadar genişti.  Ayrıca bir oyuncunun dükkanını olduğunu gösteren baş döndürücü şeyler vardı. Eşyalar, silahlar hatta yemeklik malzemeler bile etrafa saçılmış, karman çorman olmuştu.