Sword Art Online - C1Bölüm 05-3

Çevirmen: Arda   Düzenleyen: Arda

Son Kontrol: Uyku

Dükkân sahibi heyecanla pazarlık ediyordu.

Eşya satmanın iki yolu vardı. Birincisi sistem tarafından yönetilen karakterlere, NPC’lere, satmaktı. Dolandırılma tehlikesi yoktu ama fiyat hiç değişmezdi. Enflasyonu önleyebilmek adına, fiyatlar normal pazar fiyatından daha ucuzdu.

Diğer yol da oyunculara satmaktı. Oyunculara satarken düzgün şekilde pazarlık yaparsanız çok yüksek fiyata satabilirdiniz ama satın alacak birisini bulmanız lazımdı. Ayrıca oyuncuların ticaretten sonra tartışması da pek nadir değildi.

Bu yüzden işi eşya ticareti olan tüccar oyuncular ortaya çıktı.

Tüccar oyuncular sadece ticaret yaparak geçinemiyorlardı. Teknisyen sınıflarda olduğu gibi, en azından yetenek slotlarının yarısını savaşta kullanılamayacak yeteneklere ayırmaları gerekiyordu. Yine de bu savaşlardan tamamen çekildikleri anlamına gelmiyordu. Tüccarlar eşya, teknisyenler de malzeme için savaşıyorlardı. Ayrıca tabii ki de savaşçılardan daha çetin şartlar altında kalıyorlardı. Onların, düşmanı yendiğinde neşeli hissetme ihtimalleri çok düşüktü.

Bu yüzden ön saflarda savaşan oyunculara yardım etmekle görevli olan, bir nevi asil gibi, bu sınıfları seçtiler. Onlara içimden de olsa saygı duyuyorum.

…Şey, saygı duyuyorum ama önümdeki karakter fedakar olmaktan bayağı uzak kalıyor.

“Tamamdır, ayarladım! Beş yüz Cor’a yirmi tane [Çöl Kertenkelesi Postu]!”

Sık sık geldiğim bu dükkânın sahibi Agil, zayıf bir mızrak kullanıcısı olan ticari rakibinin sırtına kalın koluyla vurdu. Ardından hızlıca ticaret penceresini açtı ve ticaret listesine ücreti yazdı.

Müşterisi düşünüyor gibi duruyordu ama Agil’in, tecrübeli bir savaşçıya benzeyen, korkutucu yüzünü gördüğü anda aceleyle eşyaları ticaret listesine ekledi ve [Tamam]’a bastı. Ha bu arada, Agil, bir tüccar olarak en iyi balta kullanan kişilerden birisiyidi.

“Bereket versin! Yine bekleriz!”

Agil müşterisinin sırtına bir kez daha vurdu ve şen şakrak şekilde gülümsedi.

Çöl Kertenkelesi Postu, yüksek seviyeli zırh yapımında kullanılabilirdi. Bana göre ne olursa olsun beş yüz Cor böyle bir ürün için fazla ucuzdu. Yine de bir şey demedim ve müşterinin çıkmasını bekledim. İçimden bunu bir ders olarak gör ve bir daha pazarlıkta pes etme, diye geçirdim.

“Hey, işinde her zamanki gibi utanmazsın.”

Dev kel adam bana baktı ve ben böyle dedikten sonra gülümsedi.

“Hey Kirito, dükkânımın mottosu [Ucuza sat, ucuza al].”

Yüzünde hiç pişmanlık beliritisi olmadan cevap verdi.

“Şey, ucuza satma kısmından pek emin değilim ama neyse. Bende de satacak bir şey var.”

“Sen müdavimi oldun buranın be kardeş. Seni kandıramam. Mala bakayım…”

Böyle dedikten sonra Agil, kalın ve kısa, boynunu açtığım ticaret penceresine doğru uzattı.

SAO’daki karakterler gerçek bedenin tarama ve birkaç kalibrasyon ile yeniden yaratılmış replikalarıydı. Fakat Agil’e her baktığımda kendime bir insanın karakteri bedenine nasıl bu kadar uyabilir, diye düşünüyordum.

180 santimlik bedeninin her bir kısmı etle doluydu ve kaslıydı. Ayrıca kafası da profesyonel bir dövüşçünün kafasına benziyordu. Üstelik kendini kel olarak ayarlamıştı. Saç stili SAO’da oyunucunun ayarlayabileceği birkaç şeyden birisiydi. Kel olması sanki karşınızda barbar bir canavar varmış gibi hissettiriyordu.

Her şeye rağmen, gülümsediğinde çocuk gibi gözüken çekici bir suratı vardı. Yirmili yaşlarının sonlarında gibi duruyordu ama gerçek hayatta ne yaptığıyla ilgili hiçbir fikrim yoktu. [Diğer Dünya Hakkında Soru Sormamak] SAO’nun sözlü kurallarından birisiydi.

Kalın kaşlarının altındaki gözleri ticaret penceresine baktığında kocaman oldu.

“Vay be, S Seviye bir eşya. Demek [Yahnilik Tavşan’ın Eti] ha? Gerçek bir tanesini ilk defa görüyorum… Kirito, senin paran yok mu kardeşim? Bunu yesene, niye satmayı düşünüyorsun?”

“Ya tabii ki yemeyi de düşündüm. Böyle bir şeye ikinci defa denk gelmemin ihtimali çok düşük ama… Böyle bir şeyi pişirebilecek birisini bulmak çok zor.”

Arkamdan birisi omzuma dokundu.

“Kirito-kun.”

Bir kadın sesiydi. Benim adımı bilen fazla kadın yoktu. Eh, daha doğrusu, sadece bir tane vardı. Sol omzumdaki eli tuttum.

“Aşçımı buldum.”

“N-Ne?”

Elini tuttuğum anda kız, yüzünde kuşkulu bir ifadeyle kekeledi.

Kestane rengi uzun saçının mükkemel şekilde ortaya böldüğü yumurta şekilli, ufak bir yüzü vardı. Fındık rengi gözleri insanı sarhoş ediyordu. İnce edeni kırmızı-beyaz renkli şövalyelerinkine benzeyen bir üniformayla kaplıydı ve belinde deri kınında duran gümüş beyazı bir meçi vardı.

Adı Asuna idi. Neredeyse SAO’daki herkesin bildiği ünlü birisiydi.

Bunun birçok sebebi vardı ama ilk sebebi, SAO’daki sayılı kadın oyuncudan birisi olması ve mükemel bir yüzü olmasıydı.

Böyle, oyuncuların gerçek bedeniyle oynadığı bir dünyada, güzel bir kadın olma olasılığı çok ama çok düşüktü Asuna gibi oyuncuların sayısı bir elin parmağını geçmezdi.

Ünlü olmasının bir diğer sebebi de giydiği kırmızı-beyaz üniformadan da anlaşılacağı üzere [Kan Şövalyeleri] loncasına üye olmasıydı.  Oyuncular, [Kan Şövalyeleri]’nin ilk harflerinden yola çıkarak KŞ* olarak anılıyordu ve onca lonca arasında herkes onları en iyi olarak görüyordu.

*ÇN: [KŞ – Kan Şövalyesi – Kan Şövalyeleri] ~ [KoB – Knight of the Blood – Knights of the Blood]

Fazla kalabalık olmayan otuz civarı kişilik bir lonca olsalar da hepsi yüksek seviyeli ve tecrübeli oyunculardı. Liderleri oyundaki en güçlü oyuncuydu ve SAO’da efsane gibi bir şeydi. Ayrıca narin görünüşe nazaran, Asuna da yardımcı liderlerden birisiydi. Kılıç yeteneği o mükemmeldi ki insanlar ona [Şimşek] ya da [Şimşek Hızlı Asuna] diyorlardı.

Şey, o en iyi savaşçılardan birisi olduğudan, ona direkt olarak meydan okuyabilecek çok kişi yoktu. Yine de loncası onu koruduğunu göstermek adına, yanına bir ya da iki koruma ayarlıyordu. Şu an bile arkasında üstünde KŞ deseni olan tamamen metal zırhlı iki kişi vardı. Onlardan, saçı at kuyruğu şeklinde olan, Asuna’nın elini tutan bana bakıyordu.

Elini bıraktım ve kendi elimi sallayıp cevap verdim.

“Nasılsın Asuna? Böyle yıkık dökük yerlere gelmen epey nadir.”

At kuyruklu adam ve dükkân sahibinin yüzü, onunla saygılı bir şekilde konuşmadığım için biraz buruştu. Ayrıca dükkânına yıkık dökük dediğim için Agil…

“Epey oldu, değil mi Agil-san?”

…Agil, Asuna’yı duyduktan sonra bir çocuk gibi gülümsedi.

Asuna bana baktı ve surat astı.

“N’oluyor ya? Boss savaşı yaklaşıyor. Ben de hayatta mısın diye kontrol etmeye geldim.”

“Arkadaş olarak ekliyiz, oradan da bakabilirdin. Her neyse beni bulabilmenin tek sebebi arkadaşlarının konumlarını gösteren şeyi kullanman.”

Asuna bir anda kafasını çevirdi.

Yardımcı lider olarak oyunun ilerlemesinde de görevliyidi. Bu göreve benim gibi tek başına oynayan bencil oyuncuları bulup Boss savaşları için ekibe katmak da dâhildi. Yine de, beni görmeye gelmiş olsa bile, bir insanın görevine sadıklığının da bir sınır olmalı.

Yarı yorgun, yarı heyecanlı suratıma bakarken Asuna, ellerini kalçasına koydu.

“Eh, hayattasın, başka bir şeyin önemi yok. A-Ayrıca demin ne diyordun? Aşçı maşçı bir şeyler geveledin.”

“Oh, doğru. Aşçılık yeteneğin kaç seviye?”

“Dinle de kulakların bayram etsin! Geçen hafta [Son Seviye]’ye ulaştım!”

“Ne?!”

Bu kız… bir salak.